Van Fairbanks naar Kenai schiereiland

Maandag 23 juli staan wij al vroeg bij een wasstraat om de camper moddervrij te krijgen. De Dalton Highway heeft zijn (modder)sporen dik op de camper achtergelaten. Daarna dieselolie laden bij de supermarkt van Fred Meyer, die goedkope brandstoffen levert. Het weer is aangenaam en aan het begin van de morgen verlaten wij Fairbanks in de richting van Delta Junction. Bij Paxson slaan wij af en gaan naar een park via de Denali Highway. Dit park is ingeklemd tussen de 2 belangrijke autowegen in Alaska, maar is enorm groot. Wij kijken uit op de besneeuwde bergtoppen. In het park aan de Denali Highway, dat overigens een gravel road is, vinden wij een overnachtingsplekje. Het is gaan regenen.

De volgende dag doen wij het rustig aan en vertrekken wat later dan gewoonlijk. Het is zonnig weer geworden en genieten van de uitzichten. Wij vinden een mooi plekje met uitzicht op de meren en besluiten hier te blijven. (N63.03.11/W147.22.47, H=842) In dit park mag je overal kamperen. ’s Middags en ’s avonds komen groepen kariboes op korte afstand voorbij terwijl wij heerlijk van de zon en het uitzicht genieten.

Woensdag 25 juli vervolgen wij onze weg over de Denali Highway. Aan de rechterzijde zien we de besneeuwde toppen van de Alaska Barrier. Wij bereiken de Denali Parkway. Deze highway zal ons naar Anchorage brengen. Ook hier maken wij diverse stops en zien de hoogste berg van de Noord Amerika, de Mount MacKinley (6194 meter). Op de parkeerplaats hebben wij weer veel bekijks met onze camper. Als wij van iedere gemaakte foto van de camper een dollar hadden gekregen, waren wij zo uit onze reiskosten. Velen vragen ook waar deze camper vandaan komt en wie die gebouwd heeft. Verbaasd is men dat wij die zelf hebben gebouwd.
Wij vinden onderweg een plekje aan een klein meer, waar we nog lekker in het zonnetje genieten van ons biertje. (N61.50.14/W150.04.34, H=82m)

Vandaag nemen wij de Hatcher Pass via de moeilijke route. Het is een gravel road met steile delen er in. Het weer is prachtig en zonder problemen komen wij boven op de pas (1184 m). In de verte zien wij de Alaska Range waar de Mount MacKinley een onderdeel van is.
Daarna rijden wij verder naar een verlaten mijnstadje met de Independence Mine, waar goud werd gedolven. Wij maken hier een wandeling en vinden bij de rest area een drinkwaterkraan en toppen onze drinkwatertanks op. Via Wasilla (de vroegere woonplaats van Sarah Palin, die nog geopteerd heeft voor het vice presidentschap van Amerika) komen wij in Eklutina aan. In dit dorpje staat een Russisch orthodoxe kerk met een begraafplaats. Goed is hier te zien hoe het Russische geloof met de indiaanse gewoonten is vermengd.
In Anchorage willen wij bij het meer met de meeste watervliegtuig bewegingen (landen en starten) overnachten, maar wij vinden het te lawaaierig. Uiteindelijk overnachten wij op de parkeerplaats van Walmart, overigens ook niet al te rustig (N61.10.46/W149.57.26, H=33m).

Het is vrijdag 27 juli 2012. Anchorage kan ons niet zo bekoren en wij gaan zuidwaarts langs de Turnagain Arm, waar captain James Cook in 1779 omdraaide, toen hij geen doorgang naar het verre Oosten kon vinden. Wij bezoeken het Potter Marsh, een natuurgebied langs de kust. In de bomen ontdekken wij 2 Bald Eagles (visarenden). Wij slaan af en gaan richting Whittier en rijden door de Portage Valley. Hier hebben wij een mooi zicht op de gletsjer met het meer op de voorgrond. Wij overnachten naast het Visitors Center aan de rivier (N60.47.05/W148.50.29, H=21m)

Het heeft ’s nachts hard gewaaid en als wij opstaan is het buiten grijs. De weg naar Whittier gaat door een enkelbaans tunnel waar ook de trein doorheen gaat. Dus alles moet op tijd en in de juiste richting geregeld worden. Wij kopen een kaartje voor de tunnel en wachten op de doorgang van 09.15. Met stoplichten en infoborden wordt het verkeer geregeld. De tunnel is 4 kilometer lang, vrij donker en zeer smal. Als wij de andere kant van de berg bereiken, zijn wij direct in Whittier. Ook hier is het grauw en regent het. Het dorp stelt niet veel voor. Het is er erg rommelig. Wel ligt er een groot passagiersschip afgemeerd. Dit is het zeegebied van de Prince William Sound, beroemd om zijn gletsjers, maar ook om zijn aardbevingen (1964) en de ramp met de olietanker Exxon Valdez. Wij lopen door het dorpje en bekijken de haven met zijn vissersscheepjes. Omdat het blijft regenen, besluiten wij om (door de berg) terug te gaan. Wij moeten wachten bij de tunnel, want er komt net een passagierstrein door dezelfde tunnel!
Aan de andere zijde van de berg is het weer wat opgeknapt. Via de Moose Pass komen wij in Seward aan. Ook dit plaatsje ligt aan de Prince William Sound. ’s Avonds zien wij de (sport)vissers terugkomen van zee en laten met trots hun vangsten zien. Deze worden opgehangen, gefotografeerd en later keurig gefileerd. De meeste grote vissen zijn Halibut (heilbot).
Wij overnachten (rustig) op de parkeerplaats van de shuttlebussen. (N60.06.03/W149.20.13, H=12m)

Zondag 29 juli rijden wij naar de Exit Glacier, vlakbij Seward. Wij maken een wandeling naar de gletsjer en maken een benauwd moment mee. Wij horen geritsel in de boom en zien een jonge beer van schrik (?) naar beneden tuimelen. Wij lopen zo snel mogelijk terug naar open terrein en waarschuwen andere mensen. Bij een jonge beer hoort een moeder beer en kom nooit tussen die twee in. Veel geluid makend en met een grotere groep gaan wij weer dat gedeelte van het bos in en zien de zwarte beer het pad oversteken en in het bos verdwijnen. Later komen wij een ranger (boswachter) tegen en die ons vertelt dat het een zelfstandige jonge beer is die al meer mensen de schrik heeft bezorgd. Wij lopen tot aan de gletsjer en zien hoe dik de sneeuwlaag is. Na de wandeling rijden wij via de Moose Pass naar de Kenai River. Hier, bij de samenvoeging van de Russian River, staan tientallen vissers tot hun middel in het water. De zalmtrek is begonnen en dikke zalmen (10 kg en meer) komen hier voorbij.
Wij nemen de gravel road langs de Skilak Lake en vinden een plekje aan Lake Ohmer. (N60.27.38/W150.19.09, H=132m). Ook hier wordt gewaarschuwd dat beren vaak op deze plek gezien worden, dus oppassen!

Het heeft ’s nachts stevig gewaaid en het regent als wij opstaan. Wij hebben geen beren gezien! Wij rijden naar de andere zijde van Skilak Lake en bekijken nog een camping. Hier zijn ook veel vissers aanwezig die of aan het vissen zijn of hun vangst fileren en in grote koelboxen met ijs opbergen.
Via Sterling komen wij in het plaatsje Kenai aan en bezoeken een oud Russisch kerkje. Vroeger woonden hier op het schiereiland veel Russen. Wij maken een wandeling over het strand dat bezaaid is met (zalm)vissenkoppen. Hier zien wij voor het eerst het “dipnet” vissen. Dit is typisch een vorm van vissen dat alleen in Alaska voorkomt. Met enorme schepnetten aan lange stelen probeert men in de stroom van de zalmtrek te komen en zo veel vissen te vangen.
Wij rijden langs de kustlijn verder en in Ninilchik ontdekken we weer een Russisch kerkje. Bij Anchor Point bereiken wij het meest westelijke punt van onze reis (W151.52.02)
Wij slaan af en rijden landinwaarts naar Nikolavesk. Dit is een orthodoxe gemeente van Russische afstammelingen (een soort Staphorst). De mannen dragen lange pullovers met een speciaal geweven riem erom. Jammer genoeg zien wij de inwoners alleen op afstand. Wij overnachten bij de school (N59.48,39/W151.36.15) en maken ’s avonds nog een leuke wandeling door het dorpje.

Dinsdag 31 juli rijden wij in de richting van Homer, het uiterste puntje van het schiereiland Kenai. Het weer is opgeknapt en een mager zonnetje priemt door de wolken. Bij een uitzichtpunt ontmoeten wij een Deens echtpaar met hun 3 kinderen. Wij drinken samen koffie en wisselen informatie uit. Zij willen met hun kinderen de wereld bekijken per vliegtuig en camper. Japan en Hawaï staan op hun lijst!
Wij rijden vlakbij Homer over de Skyline Drive en kunnen de landtong van Homer goed zien. Wij vinden boven op de berg aan het eind van een doodlopende weg een vrije plek en parkeren hier de camper. De stoelen naar buiten en genieten van de zon en het uitzicht op de baai en de bergen aan de overkant. (59.42.19/W151.22.43, H=348m)

Het regent weer als wij de volgende dag naar beneden rijden en over de landtong van Homer Strip naar het uiterste puntje gaan. Alles draait hier om vissen. Aan de zeekant staan de vissers voor hun campers te vissen en de vangst te verwerken. Wij zouden vandaag een boottocht nemen naar de overzijde van de baai. Maar het weer is zo slecht (regen en harde wind) dat wij daar van afzien. Wij rijden weer terug in de richting van Anchorage. Wij slaan af richting Girdwood, het skioord van Alaska. Het is al tegen de avond als wij parkeren bij de “Crow Creek Mine”. Een van de medewerkers van deze, nog deels werkende goudmijn, wil alles van onze camper weten. Als tegenprestatie laat hij zien hoe goud gewassen wordt en laat ons ook de korrels goud bekijken.

In dit deel van Alaska hadden wij te maken met zeer wisselvallig weer. Logisch, want wij bevinden ons in het regengebied. Vochtige lucht van de Grote Oceaan wordt het land opgeduwd, maar kan niet over de hoge bergen komen. Het vocht uit die lucht valt als regen in deze regio.
Toch hebben wij mooie dagen gehad. Whittier viel tegen, maar Seward met zijn visvangst van heilbot was zeer interessant. Het rijden en daarbij de mooie uitzichten hebben veel goed gedaan. Campings hebben wij niet gebruikt. Er was altijd wel een plekje voor onze camper. In Homer hadden wij boven op de berg zelfs een eersterangs plek.
Er is veel belangstelling voor onze camper. Kreten als; “what is that for a rig” of “it looks lean end mean” horen wij vaak. Ook denkt men dat het een Unimog vrachtwagen is en men is verbaasd als men hoort dat Volkswagen en MAN deze vrachtwagen samen hebben gebouwd.
Ook al weten wij dat Alaska groot is (de grootste staat van de USA, zelfs als je het in tweeën deelt), toch verbazen wij ons over de afstanden. Wat een paar centimeter op de kaart is, blijkt toch enkele honderden mijlen te zijn. Gelukkig is de diesel hier niet al te duur ($4 per gallon) en dat maakt het weer goed in de portemonnaie.