De Dalton Highway

Het is woensdag 18 juli 2012. Vandaag gaan wij op weg naar het noordelijkste, per weg bereikbare, punt van Alaska. Wij hebben aan de voorzijde en deels voor het raam plastic gaas gespannen. De weg naar Prudhoe Bay is grotendeels een gravel road en opspattende stenen van voorbijgangers kunnen het voorraam beschadigen. Op deze manier hopen wij dat te voorkomen. De tanks zitten vol met dieselolie en op het laatste moment kopen wij bij Safeway nog vers bruin brood.
Het eerste deel van de rit gaat over asfaltwegen, maar die zijn erg hobbelig. Zij zijn aangelegd op permafrost ondergrond en dat is niet stabiel. Al gauw zien we een moose (eland) met zijn buik in het water staan om daar vers voedsel te vinden.
Als we over de brug van de Yukon River gaan met zijn olieleidingen er aan vast, komen wij bij een informatiepost. Hier krijgen wij de laatste gegevens over de toestand van de weg. Ook krijgen wij al ons Arctic bewijs (passage poolcirkel) ingevuld en gestempeld. Vijftien mijl verderop passeren we, in de regen, de Arctic cirkel. Wij zijn in het poolgebied.
De asfaltweg houdt op, maar over de gravel road rijdt het een stuk beter met onze camper. In Coldfoot, een dorpje van enkele huizen en een café overnachten wij. Wel maken wij hier telefonisch een afspraak met Arctic Tours om zaterdag een tour naar de Arctic Ocean te maken. Alle paspoortgegevens worden gevraagd, zodat zij een veiligheids check kunnen uitvoeren.

Het is droog als we donderdag Coldfoot verlaten. Direct zien wij een moose met kalf langs de wegkant. Wij rijden naar het nog bewoonde dorpje Wiseman, vroeger een onderkomen voor de goudzoekers. Wij bezoeken het kerkje en het museumpje van “Clutch”, een oude goudzoeker die hier nog woont.
Wij rijden verder en nemen de Atigun Pass (1400 meter) en zien Dall schapen grazen. Bij Galbraith Lake (MP 284) is een primitieve camping waar we met nog 2 anderen overnachten.
’s Avonds maken wij een wandeling naar de sneeuwvlaktes die hier vlakbij zijn.

Vrijdag 20 juli verlaten wij Galbraith Lake en rijden over modderige wegen. Soms moeten wij wachten op de “pilot car”die ons over deels afgezette wegen verderop brengt. Men is hier de hele zomer aan het herstel van de wegen bezig, zodat het vrachtvervoer naar de olievelden in Prudhoe Bay gegarandeerd is.
Wij zien sneeuwuilen over ons heen vliegen en de arctische grondeekhoorns schieten heen en weer over de weg. Plotseling zien wij recht vooruit iets raars op ons af komen. Door het schudden van het gewei beseffen wij dat het een kariboe is. Zijn lichaam heeft dezelfde kleur als de modderweg en hij is niet direct zichtbaar. Ton seint met zijn grootlicht en gelukkig reageert hij er op. Vlak voor de auto schiet hij de berm in. Anneke maakt een paar mooie foto’s.
In de middag komen wij in Deadhorse aan en maken een ritje door het dorp met zijn enorme opslagterreinen voor het materiaal voor de oliewinning. Veel rupsvoertuigen en die zal je ’s winters (vanaf september tot april) wel nodig hebben.
We overnachten aan de rivier bij Deadhorse Camp.

Vandaag, zaterdag 21 juli 2012, melden wij ons bij de gele barakken in Deadhose Camp. Samen met nog 14 personen maken wij een rondrit over Prudhoe Bay Operational Centre. Dit is de enige manier om tot aan de Arctische Oceaan te komen. Wij zien de boorplatforms liggen, die alleen in de winter worden gebruikt, want bij vorst is olielekkage makkelijker op te ruimen. Er werken hier 4800 man, dag en nacht, het gehele jaar door. ‘Winters is het wel – 50 graden koud en bij -20 graden zet met de (auto) motor niet meer uit, want anders starten zij niet meer!
Wij rijden naar de Arctic Ocean (Beaufort Zee) en Ton laat zijn teen (in de schoen) in het water zakken.
Wij hebben het noordelijkste puntje van deze reis bereikt!

Na terugkomst drinken wij koffie in de camper en besluiten terug te rijden. Erg veel is hier niet meer te zien. Als wij onderweg zijn, zien wij de zeldzame Muskus ossen. Twee kunnen wij redelijk van nabij aanschouwen, maar een goede foto maken is moeilijk. De ossen zijn van top tot teen behaard en zelfs de kop is door het vele en lange haar moeilijk te zien.
Het begint weer te regenen en de weg is glibberig. Gelukkig heeft de camper weinig last ervan. In de namiddag schijnt de zon weer en het is 17 graden als wij Coldfoot in de avond bereiken. Hier overnachten wij op hetzelfde plekje.

Met zonnig weer verlaten wij zondag 22 juli het plaatsje Coldfoot. Onderweg stoppen wij bij Finger Mountain en Brook Sight om foto’s te nemen. Even later komen 3 motorrijders aanrijden. De voorste verliest zijn macht over het stuur en wordt van de motor geslingerd. Natuurlijk stoppen wij meteen. Zijn collega’s zijn als eersten erbij. Gelukkig verroert hij zich en wij assisteren. Zijn pols is gebroken en hij heeft een schouderfractuur. Er komt een auto van Alaska Pipeline voorbij en de chauffeur kan verbinding maken met Pumpstation 6. Hier blijkt een ziekenboeg te zijn. In overleg besluiten wij de gewonde met de pick-up van de Alaska Pipeline naar de ziekenboeg te brengen. Het was wel even schrikken en in totaal zijn wij een uur bezig geweest.
Wij rijden naar de brug over de Yukon River en eten daar een broodje. Tegen 6 uur ’s avonds bereiken wij Fairbanks en rijden direct naar de parkeerplaats van Walmart. Hier kunnen en mogen wij overnachten.

In 5 dagen hebben wij, onder soms moeilijke omstandigheden, zo’n 1650 kilometer gereden. Ton zijn wens om het noordelijkste puntje van Alaska te bereiken is vervuld.
Nu hebben wij zowel in Zuid Amerika (Ushuaia) en Noord Amerika (Prudhoe Bay) de uiterste punten van deze continenten bezocht!

WE DID THE DALTON HIGHWAY!