Door het zuiden van Brazilie via de kust naar Rio

Voor foto’s van de reis naar Zuid Amerika;
http://www.mijnalbum.nl/ALBUM=ULSUYEDH

Voor de reisverhalen naar India en Nepal in 2007-2008; zie de inhoudsopgave in de linkerkolom.

Donderdag 26 maart 2009 verlaten wij Foz de Iguazu en rijden naar het nabij gelegen plaatsje Itaipu. Hier willen wij ‘s werelds grootste stuwdam met waterkrachtcentrale bezoeken. Dit project is door Paraguay en Brazilië opgezet en de centrale ligt precies op de grens van beide landen. De centrale levert 12,6 miljoen kilowatt en dekt de energiebehoefte voor 100% voor Paraguay en 25% voor Brazilië.
Om 11 uur worden wij met een minibusje naar de stuwdam gereden. Wij mogen alles zien en fotograferen. Eerst rijden we over de stuwdam en zien het hoogteverschil tussen het stuwmeer met aan de andere zijde de lage rivier. Dan gaan we het inwendige van de stuwdam bekijken. Deze is gebouwd volgens de zogenaamde kathedraalvorm en door deze constructie is veel beton bespaard terwijl hij even sterk is als een massieve stuwdam. Via lange gangen komen wij bij de regelkamer die precies op de grens van beide landen ligt. Met een lift gaan we naar beneden en bekijken een van de waterturbines met de daar aangekoppelde generator. Wij krijgen in het Engels alles keurig uitgelegd. Een zeer interessante rondleiding!
’s Middags rijden wij verder door een heuvelachtig en groen landschap. Wij overnachten aan een meertje in Santa Teresa del Oeste (GPS: S25.3.24/W53.36.39).

De volgende dag rijden wij verder in de richting van de kust. Het landschap blijft heuvelachtig. Wij willen in een dorpje overnachten, maar vinden geen geschikte plek. Wij rijden door en parkeren onze camper achter een benzinestation met een grote parkeerplaats. Hier is ook een Lanchonette (= soort lunchroom) en nemen daar een kop Braziliaanse koffie.

Vandaag is het 28 maart en Liesbeth is jarig. Bij de koffiestop drinken wij onze koffie met iets lekkers erbij. Zo vieren wij haar verjaardag.
In het centrum van Lages willen wij inkopen doen, maar vinden hier geen supermarkt. Gelukkig is er in de buitenwijk wel een “supermercado” en slaan een voorraadje boodschappen in voor het weekend. Buiten Lages slaan wij af bij het bord “Adventure Park” in de hoop een leuke overnachtingsplek te vinden. Het avonturenpark is een park waar je kunt bergklimmen, abseilen en over kabels en boomstammen tussen de rotsen lopen. Het ligt midden in een natuurgebied en van Lucas, de eigenaar, mogen wij op de parkeerplaats overnachten.

Zondagmorgen maken wij een praatje met Lucas. Wij willen hier nog langer blijven en hij heeft geen bezwaar. Hij legt ons uit waar wij een mooie wandeling kunnen maken. Zelf gaat hij een groep begeleiden voor een tocht door het gebied. ’s Middags komen wij bij de waterval de groep tegen. Zij hebben een eenvoudige BBQ gemaakt en wij moeten meeproeven van het vlees en de salades. Als wij bij de camper terug zijn, zien wij een deel van de groep de afdaling maken aan een kabel over een afstand van 1200 meter. Beneden wordt iedereen keurig afgeremd en staat dan weer met beide benen op de grond.
Tegen de avond komt Miguel bij ons langs met wijn, kaas en worst en zelfgebakken broodjes. Deze morgen hadden wij al met hem gesproken. Hij is kok en heeft in grote hotels in Amerika gewerkt. De conversatie is dus in het Engels. Ook Lucas komt nog langs. Hij spreekt goed Engels want hij heeft een tijdje in Canada gewoond. Lucas geeft ons een sticker van zijn bedrijf die we op de camper plakken. Als het al lang donker is nemen wij afscheid van Miguel. Brazilianen zijn hartelijke mensen en dat hebben wij vandaag ondervonden.

Maandag 30 maart verlaten wij ons rustige plekje bij “Adventure Park”en rijden via kleine weggetjes naar een natuurgebied. Hier beklimmen we met de camper de Mores de Itren (1800 meter) en wandelen naar een kleine maar mooie waterval. Wij overnachten in Bom Retiro bij de sportvelden. (GPS: S27.47.35/W49.29.9)

Vandaag is de laatste etappe naar het schiereiland Florianopolis. Onderweg zien wij veel werkzaamheden aan de wegkanten. Afgelopen jaar heeft hier in de regentijd veel aardverschuivingen plaatsgevonden waardoor delen van de hoofdwegen geblokkeerd werden. Nu is men bezig met de herstelwerkzaamheden en soms kun je maar van een deel van de weg gebruik maken.
Op het schiereiland Florianopolis komen wij terecht in het plaatsje Barro de Lagoa. In een doodlopend straatje aan het strand parkeren wij de camper en nemen een duik in het warme maar woeste zeewater. Dit is het gebied voor de surfers en je ziet ze hier op de toppen van golven glijden over het water.
Even later zien wij een paar honderd meter verder een mooie en rustige parkeerplaats. Wij rijden de camper er heen. Paul, de “patron” van het nabij gelegen restaurant geeft toestemming om hier te overnachten en biedt zelfs water en het gebruik van de douche aan. (GPS: S27.34.22/W48.25.33). Het is zo’n fijn plekje aan het strand dat wij besluiten om hier langer te blijven. Wij wandelen, zwemmen, luieren, bezoeken het dorpje met de kleine vissersbootjes en eten een overheerlijke pizza in een van de restaurantjes.

Maandag 6 april 2009 verlaten wij het plaatsje Barro de Lagoa. Er moeten nog meer mooie strandjes zijn. Op de noordpunt van het schiereiland drinken wij koffie aan het strand van het dorpje Ponto dos Canes. Wij worden zo hartelijk door de dorpelingen aangesproken dat wij besluiten om te blijven. Het zeewater is hier minder woest en wij kunnen heerlijk zwemmen. Tegen de avond nemen een “caipirinha” (= rietsuikerlikeur met limoen en geschaafd ijs) dat door een mevrouw van het kleine strandtentje liefdevol wordt bereid.
Ook de volgende dag genieten wij hier van het strandleven en eten garnalen op een stokje die goed smaken.

Woendag 8 april verlaten wij het schiereiland Florianopolis. Wij mogen onze drinkwatertanks nog optoppen bij de Engelsman die aan het strand een groot huis laat bouwen. Bij het wegrijden merken we dat de linker achterband zacht is. Met de eigen compressor brengen wij de band op de vereiste druk en rijden het eiland af. Onderweg, na het boodschappen doen, is de achterband weer zacht. Voorzichtig rijden wij naar een bandenbedrijf en laten een nieuwe binnenband monteren.
Wij rijden door naar het plaatsje Blumenau. Zo als de naam al doet vermoeden, is het een Duits aandoend stadje met vakwerkhuizen in het centrum. Wij rijden verder het nationale park in en vinden eindelijk een overnachtingsplekje bij een soort camping.

Vandaag is het 9 april 2009. Als wij weer in de bewoonde wereld komen en GSM verbinding hebben, blijkt dat iemand ons gebeld heeft. Na vele pogingen krijgen wij Gerard aan de telefoon. Het is voor Anneke een moeilijk en emotioneel gesprek. Wij zijn grootouders geworden van de kleine Jet. In Morretes vinden wij een Internet café en kunnen de foto’s van de geboorte van Jet bekijken. Wij laten ze afdrukken en hangen de foto’s op in de camper. Nu is Anneke echt Oma geworden terwijl zij al 8 lieve kleinkinderen heeft!
De volgende dag rijden wij naar Antonio. Bij de Tourist Info krijgen wij te horen dat vandaag (het is Goede Vrijdag) het Kruisigingverhaal door de dorpelingen wordt uitgebeeld. Wij vinden een plekje bij de haven en parkeren daar onze camper (GPS: S25.25.41/W48.42.31,5).
Als het donker is begint het spektakel. Het is enorm druk en soms hebben de spelers en figuranten moeite om er door te komen.
Op een mooie en ingetogen wijze wordt de “Kruisweg” uitgebeeld en eindigt bij de kerk.
Als wij terugkomen bij de camper blijkt dat wij deze geparkeerd hebben bij de toegang naar de “lovers lane” en rijden de camper naar een rustiger plek even verderop.

Zaterdag 11 april 2009. Anneke belt naar Leonie en Gerard om het laatste nieuws van en over Jet te horen. Wij hebben weer nieuwe foto’s ontvangen en kunnen zien dat onze kleindochter een mooie en gave baby is.
Wij rijden via een steenslagweg door een natuurgebied en overnachten op een kleine camping in het NP Salto Moreno (GPS: S25.10.39/W48.17.49). Wij krijgen een uitgebreide rondleiding in het bezoekerscentrum en gaan van daar wandelen naar de waterval. Onderweg zien wij veel bloemen en planten (o.a. de Bromelia) en ook grote vlinders.
Wij staan alleen op de camping en overnachten met alleen het geluid van de natuur om ons heen.

Zondag rijden wij verder naar de eindplaats Guaraqueceba aan de baai. Op het pleintje aan de baai parkeren wij de auto (GPS: S25.17.52/W48.19.49,5).
Wij maken een wandeling door het dorp. Het is stil op straat, ondanks (of dankzij) de 1e Paasdag. ’s Avonds maken wij nog een wandeling langs de diverse kerkjes waar de paasdienst wordt gehouden. Overigens over kerken. Wij dachten dat Brazilië een katholiek land was, maar wij hebben nog nooit zoveel verschillende kerken en geloven gezien als hier!

Maandag 13 april 2009 nemen wij dezelfde (slechte) weg terug om in de bewoonde wereld te komen. Tegen de middag slaan wij een weggetje in naar het reservaat Rio Cachoeira. Bij het onderkomen van het personeel van het reservaat mogen wij de camper parkeren en zelfs overnachten. Wij maken ’s middags met een personeellid (voor de veiligheid) een mooie wandeling door het dichtbegroeide bos. Ook dit reservaat is ter bescherming van het Atlantische Regenwoud opgezet. Slechts 5% van het originele Atlantische Regenwoud (dat bijna de hele kust van Brazilië heeft bedekt) is nog over en in deze afgesloten reservaten wil men het laatste deel instandhouden.
’s Avonds begint het weer te onweren, maar wij zitten hoog en droog in de camper.

De volgende morgen ruikt alles heerlijk na zo’n tropische regenbui. Wij bedanken het personeel voor de gastvrijheid en nemen het laatste slechte traject naar de geciviliseerde wereld. Al gauw hebben we weer asfalt onder de wielen en rijden via een mooie maar steile slingerweg naar de autosnelweg richting Sao Paulo. Wij stoppen bij een “churrasaria” (= restaurant waar men voornamelijk gegrild vlees serveert). Er staan veel vrachtwagens, dus dan moet het goed zijn. Er is een buffet met diverse groentes en aan tafel komen obers met spiesen vol gegrild vlees. Je kunt aanwijzen hoeveel je wilt hebben en het wordt keurig voor je op je bord gelegd. Vele keren komen zij langs, want je mag zoveel eten als je wenst. Als toetje nemen we warme ananas met kaneel (hmm)! Als wij aan de kassa betalen hebben we beiden voor nog geen 10 Euro gegeten en gedronken. Doe dat maar eens in Nederland?!
Wij willen overnachten aan het strand in het stadje Periube (GPS: S24.19.35/W46.59.39), maar mensen raden ons aan om bij het benzinestation te doen.

Woensdag 15 april rijden wij verder naar Santos, de haven van Sao Paulo. Via de kustweg worden we met een pont overgezet naar het schiereiland. Aan de andere kant van het eiland is ook een pont, maar die kan ons niet overzetten. Wij rijden terug en eindelijk zitten we op de goede weg die ook langs de kust gaat. Met moeite vinden wij een overnachtingsplekje in Sao Sebastian aan het strand. Gauw nog even zwemmen voor het donker wordt en dat is al rond 18.00 uur. (GPS: S23.49.41/W45.25.58).

De volgende morgen worden wij al om half zeven gewekt door een dorpeling die nieuwsgierig is waar wij vandaan komen. Wij vervolgen onze weg langs de kust en rijden door naar het plaatsje Paraty. Aan het strand mogen wij de camper parkeren. (GPS: S23.12.56/W44.42.42). Paraty heeft een beschermde binnenstad die er nog uitziet als in de 18e eeuw toe hier het gevonden goud in de schepen werd geladen. Wij lopen over de hobbelige straatjes en bewonderen de mooi geschilderde huizen. Het is donker als we weer bij de camper zijn.

Vrijdag 17 april 2009 trekken wij het binnenland in om een natuurpark te bezoeken. Onderweg worden wij door iemand aangehouden en vertelt ons dat verder rijden onmogelijk is . Verderop is een aardverschuiving geweest en de weg is geblokkeerd. Wij rijden terug en proberen op een andere manier in het Natuurpark te komen. Via een steile en hobbelige weg komen wij in Sertao de Bocaine aan. Het is een gehucht met een paar huisjes, een kerk en een restaurantje/kroeg. Daar krijgen wij te horen dat verder rijden onmogelijk is. Wij verkennen de omgeving en met militaire kaarten van de eigenaar van het restaurant komen we tot dezelfde conclusie. Morgen maar weer omdraaien en terugrijden. We mogen wel bij het restaurant overnachten en drinken daar nog een borreltje.

Zaterdag nemen we dezelfde weg terug. Ton had er een beetje tegenop gezien, maar het valt allemaal wel mee. Via een lief dorpje rijden wij naar Resende. In de stad raken wij betrokken bij een ongeluk. Terwijl wij langzaam linksaf slaan en al bijna in de straat zijn, horen wij een knal vlakbij. Dat moet een aanrijding tegen de camper zijn. Ton remt direct en stapt uit. Op het trottoir ligt een draaiende motor. Anneke stapt uit en ziet een persoon onder de camper. Wij verlenen hulp, dekken de wond aan de knie en hand af en omstanders waarschuwen de ambulance die het later van ons overneemt. Wij zijn beiden heel kalm. Later blijkt dat de motorrijder hard had gereden, geremd en de controle over de motor verloor. Hij viel en werd vanaf de motor onder onze camper geslingerd. De politie neemt alle gegevens op en wij moeten naar het bureau. Daar hebben wij ruim 4 uur gezeten en toen was het proces verbaal gereed. Ondertussen maken wij kennis met de vader en de broer van het slachtoffer. Zij geven toe dat het niet onze schuld is. Om 17.00 uur verlaten wij het politiebureau en maken een loopje om de emoties even te verwerken. ’s Avonds rijden wij naar het ziekenhuis om Filipe, de motorrijder, te bezoeken. Hij ligt nog op de operatiekamer en wij ontmoeten zijn moeder Ook van haar kant komt geen verwijt. Even later komen de beide chirurgen de familie inlichten. Ton praat met een van hen en krijgt te horen dat Filipe nog wel 3 maanden in het ziekenhuis zal moeten blijven. Zijn knie is zwaar beschadigd. Wij nemen afscheid van de ouders, geven nog wat kleinigheden voor Filipe af en ook ons kaartje met onze namen. Wij overnachten op het parkeerterrein van het ziekenhuis, maar het is een onrustige nacht voor ons.

Zondagmorgen 19 april vertrekken wij uit Resende. Bij elke motor die ons passeert hebben we weer de schrik. Wij stoppen in het dorpje Penedo dat in het natuurgebied ligt. Tachtig jaar geleden zijn hier een groep Finnen neergestreken en dat is te zien aan de huizen en de producten die zij verkopen. ’s Middags wordt het druk door de dagjesmensen die hier komen winkelen en eten. Met een “treintje” rijden wij door het dorp naar de waterval en terug. Een mooie afleiding na de nare gebeurtenis van gisteren.

Maandag rijden wij via een piste verder het natuurpark in. Voorbij het dorpje Visconde de Maua zoeken wij een camping, maar of de toegangspoort is te laag of de toegang via een bruggetje is te onbetrouwbaar. Eindelijk vinden wij een camping waar we niet op kunnen, maar wel op het naastgelegen parkeerterrein kunnen staan.
Wij maken een lange wandeling langs de rivier “Rio Preto” en komen langs verschillende kleine watervallen. Het water is te koud om te zwemmen dus wij houden het maar bij pootjebaden.

Dinsdag 21 april vervolgen wij onze weg door het natuurpark. Alleen hadden wij niet verwacht dat de wegen zo slecht zouden zijn. Ruim 70 kilometer rijden wij over rotsige en modderige weggetjes die soms steil omhoog gaan. Toch fikst de camper het om alle obstakels te nemen. Laat in de middag verlaten wij het park. Wij hebben schitterende uitzichten gehad over mooi begroeide dalen en vlaktes.
Onderweg constateren wij wel dat er een kleine olielekkage aan de as van het rechter achterwiel is. Wij besluiten om naar Barra Mansa te rijden en morgen een garage te zoeken. Wij overnachten aan de buitenrand van de stad en worden door de politie van het naastgelegen gebouw keurig bewaakt.

Woensdagmorgen verwijst ons een garage naar een collega die gespecialiseerd is in kleine vrachtwagens. Wij komen bij een auto onderdelenbedrijf terecht die ook een kleine werkplaats heeft. Zelfs de tekening van de achteras met onderdelen wordt op de computer getoond. In de werkplaats blijkt de eerste O-ring defect en wordt vervangen. Men is zeer hartelijk en wij krijgen nog wat relatiegeschenkjes (T-shirt en een drankje) mee.
Opgelucht rijden wij verder en vinden een leuk strandje in een klein en historisch dorpje, Mombucaba. Wij parkeren vlak aan het strand bij enkele strandtentjes. Hier willen wij een paar dagen blijven en lekker relaxen voor wij naar Rio de Janeiro gaan.

In Mombuca genieten wij van de zee en maken strandwandelingen. Maar zaterdagmorgen 25 april krijgen wij te horen dat wij hier niet langer mogen staan. Wij ruimen de camper in en binnen een uur zijn wij op weg naar Angos dos Reis, een stadje op zo,n 60 kilometer hier vandaan. De linkerachteras vertoont weer een olielekkage en wellicht is daar een goede garage. Een garage voor vrachtauto’s vinden wij niet, maar wel een garage die ons snel helpt. De O-ring die gemonteerd is, is te groot en sluit niet goed af. Met een andere O-ring rijden wij nu verder. Hopelijk is het probleem nu voorbij, al gelooft Ton het niet.
We overnachten in een dorpje verderop bij het politiebureau. (Geen GPS).

De achteras begint de volgende dag na een tiental kilometers weer licht te lekken. Wij passeren een VW-garage die een show heeft (het is zondag). Wij vragen of zij een VW-garage voor vrachtauto’s weten. (VW bouwt in Brazilië kleine en grote vrachtwagens). Men zoekt het adres op en de garage blijkt maar een 30 kilometer verder in Campo Grande te zijn. Wij overnachten bij een wegrestaurant en nemen daar ook de avondmaaltijd.

Maandagmorgen 27 april staan wij al om half negen bij de VW-garage (GPS: S22.57.20/W43.9.55). Wij leggen het probleem uit en worden gelijk geholpen. Omdat wij een in Duitsland gebouwde VW hebben en dit model niet in Brazilië wordt gemaakt, staat al het personeel rond de camper. Weer wordt de O-ring als schuldige aangewezen. Ton is het er niet mee eens en even later wordt de aandrijfas eruit getrokken en bekeken. Alles ziet er goed uit en dus moet de O-ring de schuldige zijn. Deze wordt vervangen en zelfs met een vloeibare pakking gemonteerd. Iedereen is ervan overtuigd dat nu de problemen zijn opgelost. Wij hoeven niet eens te betalen en onder luid getoeter verlaten wij de garage. Brazilianen zijn vriendelijke mensen.
Nu alles achter de rug is gaan we op weg naar Rio de Janeiro!