Port Angeles/USA naar Las Vegas

Woensdagmorgen 26 september 2012 vertrekken wij met de ferry van Victoria (Vancouver Island/Canada) naar Port Angeles/USA. De Amerikaanse douane is in Victoria aanwezig en controleert de paspoorten. Wij vragen nog een verlenging van onze visa aan, maar dat wordt geweigerd. Tot eind februari 2013 mogen wij in de USA verblijven.
De overtocht verloopt gladjes. Alleen is er een flinke mistbank voor de haven van Port Angeles, maar het de veerboot komt op tijd aan. Ook hier staat de Amerikaanse douane te controleren. Wij kunnen direct doorrijden na het beantwoorden van enkele vragen. In de stad halen wij toeristische informatie op bij het Visitor Center. Daarna gaan wij boodschappen doen en vullen de beide tanks met dieselolie voor een aantrekkelijke prijs. Brandstof is in de USA goedkoper dan in Canada.
’s Middags rijden wij naar het Olympic National Park en kopen voor 80 dollar een jaarpas. Met deze pas mogen wij alle Nationale parken bezoeken. Voor ons is dit een gunstige oplossing, want de toegang voor dit park is al 25 dollar per voertuig.
Wij rijden naar de Hurricane Ridge op 1595 meter hoogte. Het uitzicht is prachtig en wij kunnen zelfs Victoria zien over de Strait of Juan de Fuca, die de USA en Canada scheidt.
Overnachten doen wij op de parkeerplaats en hebben gezelschap van herten die vlakbij grazen. (N47.58.09/W123.29.57, H=1595m)

De volgende morgen verlaten wij de Hurricane Ridge bij een strakblauwe lucht. Via een binnenweg gaan wij richting Grote Oceaan. Hier maken wij een wandeling langs het strand. Wij bezoeken ook nog een bos met zeer grote Red Cedar bomen en komen ook langs de hoogste Spruce (een soort den). In de namiddag komen wij op een breed strand en bekijken de zonsondergang. Overnachten doen wij maar niet hier. Wij weten niet hoe hoog het water komt. In het dorp Pacific Beach vinden wij een overnachtingsplek. (N47.13.10/W124.12.35, H=-6m)

Vrijdag 28 september rijden wij over de 101 naar het zuiden. Het is vandaag stralend weer. Wij verlaten de staat Washington en komen via een hoge en lange brug in Astoria in de staat Oregon aan. Onderweg hebben wij mooie uitzichten over de oceaan. In Garibaldi rijden wij een haventerrein op en vinden een mooi plekje aan de kust met veel steigers. Op deze steigers vist men naar krabben. ’s Avonds maken wij een wandeling over de gezellige haven naar de diverse steigers. (N45.35.15/W123.54.51, H=-4m)

Zaterdag is het zonnig als wij verder rijden. In Tillamook bezoeken wij een kaasfabriek. Even verderop ontdekken wij de supermarkt van Fred Meyer (bekend in Alaska) en toppen de dieseltanks op met zijn goedkopere brandstof. Wij rijden verder over de Scenic Byway langs de kust en maken een flinke wandeling langs het strand van Cape Kiwanda. Het is druk. Natuurlijk omdat het weekend is, maar ook omdat het zo’n stralende dag is. Wij mogen hier niet overnachten en rijden verder. Net over de brug over de Alsea Bay vinden wij een mooi plekje bij de jachthaven van Waldport. (N44.26.02/W124.03.29, H=-4m)

Het is zondagmorgen en dan doen wij altijd rustig aan. Vandaag is het weer volop zon. Via de 101 rijden wij naar Reedsport en bekijken de Oregon Dunes. Daarna verlaten wij de kust en via de 38 rijden wij langs de Umpqua River met mooie uitzichten. Via de plaats Rodeburg rijden wij verder het land in. Opeens gaat de weg snel omhoog en stijgen van 600 meter naar 1600 meter. Zonder erg er in te hebben staan we al bij de ingang van het Crater Park. Omdat je hier niet vrij mag overnachten, rijden wij terug naar de parkeerplaats met zicht op Diamond Lake en genieten hier van de zonsondergang. (N43.10.44/W122.07.45, H=1667m)

Maandagmorgen 1 oktober passeren wij al om 09.00 uur de toegang van Crater Lake NP. Crater Lake is een ontplofte en deels ingestorte vulkaan geweest. Het grote gat is door de eeuwen heen opgevuld met regenwater en sneeuw. Omdat er geen vervuiling door riviertjes is, is het water helder en diepblauw. Als wij bij Rim Village aankomen, hebben wij al gelijk een mooi uitzicht over het meer. Met de blauwe hemel en de felle zon ziet het meer echt diepblauw uit. Wij rijden klokwijs langs de rand van de vulkaan en stoppen bij de diverse uitzichtpunten. Na de middag maken wij een steile afdaling te voet naar het meer (Cleetwood Cove Trail) en dompelen onze voeten in het heldere en koele water.
Laat in de middag verlaten wij het park. Vandaag is weer een belevenis geweest en wij zijn dankbaar dat wij dit hebben mogen zien.
Vlak achter het dorpje Forth Klamath is een recreation area waar we overnachten. (N42.42.29/W121.59.30, H=1267m).

Het is maar 3 graden buiten als wij de volgende morgen opstaan. Gelukkig wordt het snel warmer. Wij rijden over de Highway 97 naar het zuiden. Onderweg zien wij grote groepen witte pelikanen in het Klamath Lake en maken een koffiestop. Wij rijden verder en stijgen tot 1800 meter. In de buurt van Lassen Volcanic NP overnachten wij in het bos (N40.32.14/W121.35.46, H=1673m)

Woensdagmorgen rijden wij al voor 9 uur in het Lassen Volcanic Park. Wij bekijken een film over vulkanen in het Visitor Center en rijden dan verder het park in. Wij maken een flinke wandeltocht naar de King Creek Falls. Wij eten onze boterhammen op een hoogte van 2598 meter hoogte bij de Lassen Vulcano. ’s Middags maken wij weer een lange wandeltocht naar de Bumpass Hell. Het hoogteverschil is groot en dus inspannend. In de Hell borrelt en sist het vanuit het diepste van de aarde. Zwavelbronnen, stoom en pyriet (Fe + Su) zijn hier goed te zien. Wij genieten van de uitzichten als we weer langs de bergrand terug wandelen naar onze camper. Dit is een van de indrukwekkende parken voor ons. In de reisboeken wordt over dit park niet veel beschreven, Wel moet je rekening houden met grote hoogteverschillen (van 1700 naar 2600 meter). Het is weer een prachtige dag geworden met een vleugje lichamelijke inspanning.
Wij overnachten in het bos aan de zuidingang van het park. (N40.23.27/W121.32.26, H=1902m)

Donderdag 4 oktober rijden wij verder naar het zuiden via de Highway 32 en dalen van 1600 meter naar zeeniveau. In het plaatsje Gridley doen wij boodschappen en laten gelijk de was draaien in een laundry. ’s Middags rijden wij verder naar Sacramento. Het is hier erg druk met het verkeer. Anneke loodst ons keurig door de stad en wij komen tegen de avond in het plaatsje Clay aan. Veel plek om te overnachten is hier niet, want het is agrarisch gebied. Alles is afgezet met prikkeldraad. Wij parkeren bij de Fire Station. Gelukkig komt een brandweerman voorbij en hij is geïnteresseerd in onze camper. Hij belt zijn commandant op en die komt ook kijken. Wij mogen van hem hier overnachten. Direct daarna komt de Sheriff aanrijden. Hij heeft een melding van de overburen gekregen dat er een vreemde wagen bij de brandweerkazerne staat. Mark, de commandant van deze vrijwillige brandweer regelt met de Sheriff dat wij hier mogen overnachten. (N38.20.03/W121.09.37, H=29m). Bovendien biedt hij ook zijn douches aan en water optoppen is ook geen probleem. ’s Avond komt Don, de eerstgenoemde brandweer met zijn beide zoons om de camper te bekijken. Het is een gezellige avond en schoon (gedoucht) kruipen wij voldaan in ons bed. Toch aardige mensen, die Amerikanen!

Het is bewolkt als wij vrijdag wegrijden uit Clay. Gelukkig breekt de zon al gauw door en wordt het ruim 20 graden. Wij rijden over smalle en heuvelachtige wegen. Het hoogteverschil is vandaag groot. Wij rijden van 29 meter naar 1629 meter oftewel een stijging van 1600 meter. Vlak voor Yosemite NP overnachten wij in het Stanislaus Forest. (N37.50.25/W119.51.04, H=1439m). Wel worden wij gewaarschuwd dat een grote beer rondloopt. Tenminste de boswachter had sporen en “droppings” hier in de buurt ontdekt!
Een gewaarschuwd man telt voor twee.

Zaterdag 7 oktober zijn wij al vroeg bij de ingang van Yosemite Park. Vanaf de ingang naar de Valley is een grote afstand en moet er ook geklommen worden. Onderweg stoppen wij om van de prachtige uitzichten op de Half Dome en El Capitano te genieten. In de Valley kan men de shuttlebus nemen en bezoeken de Yosemite Falls (zonder water!). In de Valley is het druk. Wij hadden helemaal geen rekening gehouden dat het weekend is. Bovendien is het hier erg commercieel. Hotels, restaurant, georganiseerde tours etc. Dat is niets voor ons. Wij nemen de camper en rijden naar de Tioga pass. Dat is de route over de rand naar de pas op 3000 meter hoogte. Onderweg hebben wij mooie uitzichten en zien de Half Dome nu vanuit een andere hoek. Wij doen ruim 2 uur over 56 mijl, mede door de vele stops.
In Lee Vining, net buiten het park, overnachten wij bij het museum. (N35.57.35/W119.07.09, H=2060m). Het Mono Lake is mooi te zien vanaf deze plek.

Het is zondag, dus genieten wij weer van ons traditionele ontbijt. Wij rijden naar Bodie, een spookstadje. Huizen uit de vorige eeuw, de kroeg en de winkel en een deel van de goudmijn zijn door het droge klimaat nog redelijk bewaard gebleven. Daarna rijden wij terug en bezoeken het Mono Lake. Dit meer is na de oorlog drooggevallen en nu worden de onder water gevormde tufstenen figuren zichtbaar. Tufsteen wordt gevormd door calcium en lijkt op limestone, maar is heel poreus.
Wij rijden verder over de 395 naar het plaatsje Mammoth Lakes. Hier tanken wij en komen Harvey tegen. Wij hebben hem ontmoet op Vancouver Island. Nu is hij en zijn vrouw Harriet op weg naar hun tweede huis in de buurt van Palm Springs. Op deze manier ontvluchten zij de winter in Canada. Wij volgen hun kleine kampeerauto naar de Hot Springs vlakbij. In het warme water wisselen wij ervaringen uit. Zij nodigen ons uit om hen te bezoeken in Palm Springs, waar we zeer welkom zijn. Zij vertrekken tegen de avond en wij overnachten in het dorpje bij Lake Crowley (geen GPS).

Maandag 8 oktober rijden wij verder over de 395 en zakken van 2400 naar 1400 meter in een lange weg. In Lone Pine krijgen wij veel informatie over Death Valley NP dat wij morgen willen bezoeken. Maar ook van de omgeving van Lone Pine. In deze bergachtige omgeving zijn veel western films opgenomen en ook de televisie serie Bonanza. Na de middag rijden wij naar de “Film Drive” in de Alabama Hills. Wij besluiten om hier de middag en de nacht door te brengen in deze schitterende omgeving. (N36.36.45/W110.07.03, H=1410m). De hele middag en avond genieten wij van de uitzichten en de zonsondergang.

Dinsdagmorgen zijn wij er al vroeg uit om de zonsopkomst te zien. Even na acht uur rijden wij Lone Pine uit en slaan af in de richting van Death Valley. Het is weer een stralende dag. Vlakbij Death Valley dalen wij eerst naar 200 meter om daarna nog een bergje van 1500 meter te beklimmen. Vervolgens dalen wij af in de vallei van Death Valley. Ondertussen is de temperatuur van 13 naar 30 graden gestegen. Wij rijden naar de ene kant van de vallei, bezoeken de vulkaankrater en het kasteel Scotty’s Castle. Een miljonair heeft dat hier rond 1920 laten bouwen. Daarna rijden wij weer terug naar de andere kant van de vallei in Bad Water. Dit is het diepste punt (86 meter onder de zeespiegel). Wij bezoeken nog diverse grotten en kloven en letten niet op de tijd. Het is al donker als wij een camping in de vallei vinden. Bij +32 graden kruipen wij ’s avonds in ons bedje.

De volgende morgen is het niet veel afgekoeld (28 graden), maar toch hebben wij redelijk geslapen. Wij verlaten Death Valley via het uitzichtpunt bij Zabriskies Point en nemen op 1600 meter hoogte op Dantes View afscheid van Death Valley. Op dit punt heb je een prachtig uitzicht over bijna de hele vallei.
Wij rijden naar Pahrrump, doen hier de boodschappen en overnachten net buiten het stadje. (N36.11.24/W115.56.28, H=865m)

Donderdag 11 oktober bezoeken wij het Visitor Center en krijgen te horen dat in het weekend een soort Wild Westfeest wordt gehouden. Omdat wij nog wat kleine klusjes hebben, besluiten wij om de komende dagen in Pahrump te blijven. Wij overnachten op ons oude plekje en zien ’s avonds twee coyotes voorbijkomen.

Vrijdag en zaterdag lopen wij rond op het terrein van de Wild Western Vaganza. Het is niet zo spectaculair als wij gedacht hadden, maar vermaken ons toch uitstekend. Bovendien hebben wij de camper achter het Visitor Center gezet. Nu hoeven wij alleen de drukke weg over te steken om bij het feest te zijn. Zo kunnen wij ook een biertje drinken.

Zondag 14 oktober rijden wij vroeg naar een Doehetzelf zaak. Deze heeft een Wifi verbinding en wij skypen met de Sennclan en Gerard met Jet komt ook in beeld. Jet zingt keurig ‘lang zal opa leven” want Ton is vandaag jarig.
Ondanks de verjaardag doen wij nog de was in de laundry. Deze was gisteren gesloten omdat door een fikse regenbui er wat waterschade was. Wij ontmoeten daar Sandra. Zij (met Peter) zijn in hun DAF ook op pad door de USA. Wij hadden vorig jaar al via de Email contact met hun. Zij zijn hier ook al enkele dagen, want zij hebben een gebroken achterlager. Wij beloven dat wij naar hun toe zullen komen. Peter is bezig de wielmoer te demonteren, maar heeft niet het juiste (grote) gereedschap. Veel kunnen wij niet doen, alleen maar morele steun verlenen. Wij nemen na een uur afscheid en hopen dat zij het defect kunnen repareren en verder kunnen reizen.
Wij gaan op weg naar Las Vegas. Onderweg maken wij nog een omweg door de Red Canyon en komen tegen de avond aan in Las Vegas. Achter het hotel Ballys vinden wij een parkeerplaats waar meerdere campers staan.
’s Avonds wandelen we over de “Strip” en bekijken vuurspuwende bergen, een aanval met een (later zinkend) piratenschip, lopen door Venetië en bekijken Caesars Palace met zijn godenbeelden van binnen. Gelukkig is er nog tijd voor een hapje en een drankje. Middernacht lopen wij terug naar onze camper. Las Vegas is een grote fantasie die soms werkelijkheid wordt. Onze droom om als miljonair terug te komen is niet uitgekomen. Dat komt ervan als je niet gokt. Toch hebben wij een prachtige avond gehad. Zo iets moet je een keer gezien hebben.

Het is weer een lang verhaal geworden. Dat komt ook omdat wij zo genieten van alle dingen om ons heen. Wij gaan nu op weg naar de Nationale Parken in Arizona en Utah, zoals de Grand Canyon, Bryce en Grand Staircase.
Veel leesplezier vanuit een zeer zonnig Amerika.
Groeten van Ton & Anneke.