Laatste traject door Kenia.

Woensdag 5 juli 2017 nemen wij afscheid van de medewerkers van Jungle Junction Camping en verlaten Nairobi. Over redelijke wegen rijden wij naar Eldoret en overnachten op de River Camp site. Deze heeft 4 mooie parkeerplaatsen voor overlander trucks. Ook Bill Gates heeft deze lodge bezocht volgens een plakkaat. Het is een regenachtige dag geworden met een temperatuur van maar 18 graden. Maar ja, we zitten ook op bijna 2300 meter hoogte.
Vandaag zij we weer over de evenaar gereden en zullen nu alleen nog maar op het noordelijk halfrond verblijven.

De volgende morgen doen we nog uitgebreid inkopen in Eldoret. De komende week zullen we niet veel winkels tegenkomen, want we willen het Rift gebergte bezoeken. Wij rijden naar het plaatsje Iten. Hier trainen de Keniaanse marathonlopers op de hoogvlakte. Vlakbij Iten overnachten wij een paar dagen op de camping van Lelin Overland. De eigenaar heet Francis Kiplagat. In Nederland heet een van de bekende hardloopsters ook Kiplagat en het is verre familie van hem. Het uitzicht over de vallei is prachtig, maar de bergen in de verte zijn niet goed zichtbaar door de nevel.

Zaterdag 8 juli rijden we over verrassend goede asfaltwegen door de bergen naar Lake Baringo. Wij zakken van 2200 naar 1000 meter en overnachten op het voor ons bekende Roberts Camp aan het meer. In de nacht horen wij weer de nijlpaarden over de camping lopen.

Omdat de noordelijke route bovenlangs Lake Baringo gevaarlijk is om te passeren (vete tussen rivaliserende stammen), besluiten wij de zuidelijke en lange route via Nakura te nemen. Veiligheid gaat boven alles! Bij de Thomson Falls overnachten wij bij de lodge.

Maandag 10 juli beginnen wij aan onze trip naar Lake Turkana. Het zal een zware tocht worden over zeer slechte wegen. Met ruim voldoende brandstof en eten gaan we op pad. Het eerste deel gaat nog over asfalt, maar na 60 kilometer is het gravel- en zandwegen. In het dorpje Rumuruti begint de claxon plotseling te loeien en al gauw staat het halve dorp rond onze auto. Na de claxon ontkoppelt te hebben, keert de rust terug. Later blijkt dat de koperen sleepring dat contact maakt met de schakelaar van de claxon is doorgesleten en kortsluiting veroorzaakt. Zonder claxon rijden we verder over slechte wegen en zien zebra's en giraffen. Wij overnachten op een armzalige camping in Maralal. Er is geen kraanwater dus krijgen wij een emmer water uit een van de tonnen.

De volgende morgen zijn we al vroeg op pad. Via zandwegen rijden wij langs dorpjes met rieten hutten. Ook zien wij mooi geklede vrouwen. In de middag komen wij nog terecht op een verkiezingsbijeenkomst in een van de dorpjes. In het plaatsje South Horr overnachten wij het Sport Center. Veel stelt het niet voor, maar er is bewaking. Vandaag hebben we over 150 kilometer ruim 5½ uur gereden. Dat is gemiddeld 27 km per uur!

Ook woensdag 12 juli zijn we weer vroeg op pad en rijden richting Lake Turkana, het grootste woestijnmeer in de wereld. De weg is slecht, maar door het aangelegde windpark is deze vlak en breed. Het door een Nederlands bedrijf aangelegd windpark bestaat uit 365 grote windmolens. Alles is gereed, maar de windmolens kunnen niet draaien want de transmissie lijnen (hoogspanning masten) moeten nog worden aangelegd. Het is weer typisch een Afrikaans voorbeeld. Al ruim een jaar is het windmolenpark aangelegd, maar kan zijn energie niet afleveren. Mismanagement??!
Bij het verlaten van het windmolenpark worden we gecontroleerd bij een wachtpost. Anneke ziet een kindje en geeft een speeltje dat een van onze kleinkinderen heeft meegegeven. Ook maakt zij een foto van de prachtig versierde vrouw.
De weg gaat weer over in een keienpad en met veel moeite bereiken wij Lake Turkana. Hier maken wij een koffiestop en genieten van het uitzicht. Het laatste deel naar het dorpje Loiyangalani is ronduit slecht. Onderweg zien wij families in schamele hutjes wonen. Hoe kunnen zij hier leven? Altijd heel warm en er kan niets verbouwd worden op deze lava-achtige bodem.
Wij hebben een mooi plekje op Palm Shade Camping en kunnen zelfs douchen. Anneke bakt buiten pannenkoeken.

Het heeft vannacht flink geregend en dat merken wij als wij de volgende morgen weer op pad gaan. De eerste de beste rivier is volgelopen en de diverse jeeps durven de oversteek niet te maken. Het water stroomt woest. Wij wachten ruim 3 uur en zien het waterpeil dalen. Samen met een andere truck wagen wij de oversteek. Bij het eventueel vastzitten in de rivier zullen wij elkaar helpen. Het is niet nodig en zonder problemen doorwaden wij de diepe rivier. Wij rijden later door een landschap dat bijna surrealistisch aandoet. Net een maanlandschap met lavastenen.
Opeens kunnen wij de aansluiting van de weg naar Noord Horr niet meer vinden omdat er geen sporen van autobanden te zien zijn. Alleen maar zand en wat bosjes. Na veel gezoek en een aanwijzing komen wij bij een flink stromende rivier. Deze is te doorwaden omdat de betonnen platen in de rivier zichtbaar zijn. Maar dan komen wij bij een andere rivier. Deze stroomt behoorlijk met flinke golven. Wij durven niet over te steken omdat het pad aan de overzijde niet zichtbaar is. Wij besluiten hier te overnachten. Wellicht is het water morgen gezakt!

's Morgens vroeg horen wij een motorrijder. Als wij buiten kijken, zien wij dat hij de rivier oversteekt. Ook de opgang aan de overkant is nu zichtbaar. Zonder problemen en met aanwijzingen van Anneke steken we probleemloos de rivier over die toch ruim 50 centimeter diep is.
Daarna volgen nog een paar doorwadingen en eindelijk komen wij in North Horr aan. De weg naar Kalacha is goed en vandaar volgen wij een jeep die een korte route naar de aansluiting naar de stad Marsabit neemt. Wij verwachten (volgens de kaart) een asfaltweg, maar treffen een zeer slechte weg aan. Onderweg zien wij weer veel dromedarissen. Na vele uren rijden komen wij in Marsabit aan en overnachten op Henry's Camp. Een lauwwarme douche spoelt het stof van onze lichamen.

Wij hebben dan 711 kilometer door het noordelijke deel van Kenia gereden en het mooie Lake Turkana bezocht. Vol gestroomde rivieren hebben ons niet tegengehouden. Bovendien is de bevolking heel blij met deze regenval. Het heeft hier in de laatste 3 jaar niet geregend. Wij hebben dan ook veel dode dieren (koeien, geiten en dromedarissen) gezien.

In Marsabit blijven wij een dag extra om uit te rusten.

Maandag 17 juli rijden wij over een goede asfaltweg naar de grens van Ethiopië. Onderweg zien we weer grote kuddes geiten en schapen, maar ook veel ezels en dromedarissen. Vlak voor de grensplaats Moyale overnachten wij op een stil plekje in de bush. Nou ja, een stil plekje is het
's avonds niet. De kuddes geiten komen voorbij en in de duisternis komen nog 2 grote kuddes dromedarissen met hun begeleiders langs onze camper.
Wij gaan ons voorbereiden op de passage met de grens van Kenia naar Ethiopië. Een visum voor Ethiopië hebben wij tijdens ons verblijf in Nederland al aangevraagd en gekregen

Het avontuur in Kenia is voorbij. Met gemengde gevoelens kijken wij terug op dit verblijf. Het bezoek aan het Nationaal Pak Masaai Mara was zeer indrukwekkend. Nog nooit hebben wij zoveel zebra's en gnoes op de vlaktes zien grazen. Maar als wij aan Kenia zullen terugdenken, herinneren wij ons ook de zeer slechte wegen die ons zelfs een gebroken voorveer heeft opgeleverd. Het moet voor Afrika een van de betere landen zijn, maar de infrastructuur is hier nog niet ontwikkeld!

Wij gaan nu naar Ethiopië. Een land met veel onbekende bijzonderheden voor ons.
Veel leesplezier toegewenst,
Ton & Anneke