Door Pakistan met de politie

Voor foto’s van de reis; http://www.mijnalbum.nl/Album=ZTI6BOUU

Voor foto’s bouw camper; http://www.mijnalbum.nl/Album=LWJJEHPM

Het is zondag 16 september, een gewone werkdag in een islamitisch land zoals Pakistan. Wij verlaten Taftan via een zeer hobbelige weg. Maar even na het dorp begint een goed geasfalteerde weg. Wel is de zijkant van de weg soms afgebrokkeld omdat het onderliggende zand is weggewaaid of weggespoeld. Sommige delen van de weg zijn ondergestoven door het zand dat erg hard is als je erover heen rijdt.
Onderweg zijn er politiecontroles, maar alles gaat vriendelijk en gemoedelijk.
In Dalbadin, een vies dorp waar je de armoede ruikt, vinden we een overnachtingsplaats bij het Goverment Resthouse. We mogen hier gratis overnachten en de douche gebruiken. We maken nog een rondje door de “hoofdstraat”, kijken bij de bakker en kopen een soort gebakken aardappel en gefrituurde groente in een jasje. Het smaakt voortreffelijk.

De volgende dag gaan we op weg naar Quetta. We weten dat dit gedeelte heel slecht te rijden is. Daarom verbaast het ons dat de 2 baans weg zo goed geasfalteerd is. Maar de verhalen kloppen. Als we het spoor kruizen, houdt de weg bijna op. Het is nu een 1 baans weg in zeer slechte conditie. Het passeren van de vrachtwagens vraagt moed. Wie blijft het langst op de weg en wie duikt in het mulle zand. Toch werken de chauffeurs wel mee en af en toe moet je in de berm om elkaar te laten passeren. ’s Middags wordt de weg weer 2- baans en we naderen Quetta. We moeten de Lakh-pas nog nemen en die blijkt een obstakel te zijn. Men is hier nog een weg aan het aanleggen en een uur lang hobbelen we over de weg met veel stof tijdens het klimmen. Na de pas krijgen we politie-begeleiding die ons keurig bij het Bloom Star hotel afzet. Hier kunnen we overnachten op de binnenplaats.

Omdat het gisteren een lange en zware tocht is geweest, besluiten we om wat langer in Quetta te blijven. Wij gaan naar de bazaar, zoeken een pakistaans tuniek voor Anneke maar slagen niet. Alle modellen zijn te klein voor haar. Later blijkt dat men zo’n tuniek laat aanmeten.
We kopen weer diverse gefrituurde hapjes, maar kunnen ze niet in de stad opeten. Het is nu Ramadan (Ramazan zegt de Pakistani) en alle restaurants zijn overdag gesloten.
’s Avonds de gefrituurde hapjes gegeten. Het smaakt voortreffelijk en later blijkt dat onze magen er tegen kunnen!

Woensdag 17 september vertrekken we al om 07.00 uur. Wij weten dat het vandaag goed warm kan worden en rijden nu bij wat lagere temperaturen. We nemen de Bolanpas. Het rijdt prima en het ziet er mooi uit. We volgen de rivier die door een lange kloof gaat. Na het plaatsje Sidi wordt het vlak met veel irrigatie kanalen. Dan begint de ellende.
We krijgen een politie-escorte, ondanks ons verzoek om alleen te mogen rijden. “For your security” wordt er gezegd, maar als we vragen waar we bang voor moeten zijn, krijgen we geen antwoord.
In Sukkur weten we geen hotel of parkeerplaats om te overnachten. De politie escorte brengt ons bij een soort politie kazerne en daar mogen we staan. Zij zijn wel erg bang voor onze veiligheid, want als we 2 flessen mineraalwater willen kopen, gaat een politeman met geweer mee naar de winkel!

De volgende dag staat al om 07.00 uur een politie escorte in jeep gereed om ons door de stad te begeleiden. We moeten bij het sluizencomplex van de Indus wachten op de volgende ploeg en bekijken ondertussen hoe men hier het water van de Indus omleidt naar de irrigatiekanalen. Er liggen wel duizenden kilometers van dit soort kanalen, dat nog door de Britten is aangelegd.
Onderweg zien we veel rijst sawa’s en waterbuffels die lekker in het water zwemmen.
’s Middags trekt de wagen plotseling naar rechts tijdens het inhalen. Gelukkig realiseren we ons dat er iets met de banden loos is. Zonder problemen zet Ton de auto aan de kant (en de escorte rijdt door). De linkervoorband is lek. Snel verwisseld, terwijl de politie escorte ook weer teruggereden is. In de vroege namiddag komen wij in Bahawalpur aan en staan bij een hotel. Hier krijgen we ook voor de nacht politiebewaking.

Omdat het vandaag vrijdag is, willen we voor 12.00 uur nog wat boodschappen doen. Ook hier gaat een politieman mee. Met zijn drieeen in de auto, het geweer op het dashboard. Wij kopen groente en fruit op de markt. Groente is heel goedkoop, maar appels zijn relatief duur.
Wij laten ook de band repareren dat inclusief het weer monteren de lieve som van 50 Rupies (65 cent) mag kosten.
Daarna gaan we weer onder politiebegeleiding naar het Nationale Park “Lal Suhanra”. Dit is een vogelreservaat. Er is ook een klein dierentuintje met 2 neushoorns, wat apen en veel vogels. Wij maken een wandeling, maar het is de laatste dagen erg benauwd weer. De temperatuur is rond de 35 graden, maar de vochtigheid is 80% en dat maakt dat we soms door en door nat zijn.
’s Avonds nemen we een gebraden kip met (koude) patatjes in het hotel. Wij zijn de enige gasten en de beheerder en de “gunman”(onze persoonlijke bewaker) nemen deel aan de gesprekken en nemen een hollands kopje koffie.
We gaan vroeg naar bed en ondanks de vochtige lucht slapen we goed. De ventilator boven het bed geeft goede verkoeling en wij zijn blij dat we die op het laatste moment nog hebben ingebouwd.

’s Morgens staat de polie escorte weer bij het hotel. Een jeep met achterin 2 bewapende agenten. Zij brengen ons buiten het dorp en even later merkt Ton op dat we zowel voor als achter een politiewagen hebben. Tijdens de koffiestop blijkt dat we in totaal 10 agenten van de “Special Force” mee hebben. Later realiseren we ons dat we vlak langs de Indiase grens rijden. Is dit misschien de vijand???
Wij rijden langs de Cholistan woestijn. Soms alleen maar zand, maar ook veel groene plekken. Tot hier komen de irrigatie kanalen.
De lucht begint donker te worden en plotseling krijgen we een zandstorm over ons heen. De autolichten aan, maar het zicht blijf zeer beperkt. Wij rijden langzaam en na een uur is de storm voorbij en krijgen we wat regenspetters. Met het stof op de ruiten geeft dit een modderboel, waardoor het zicht niet beter wordt.
De politie rijdt hier in Pakistan zeer slecht en veroorzaakt door zijn onduidelijk gedrag op de weg nog een lichte aanrijding tussen 2 andere auto’s. Gelukkig zagen we het aankomen en konden voldoende afstand houden!
Maar dan gebeurt er, voor ons, een klein wonder. Vlak voor Lahore duidt de politiewagen dat we door moeten rijden. Normaal staat er dan even verder op al een andere wagen gereed. Maar we ontdekken niets en zonder politie rijden we Lahore binnen en gaan op zoek naar het Jallo Park. Als we daar aankomen, blijkt het hotel waar we willen parkeren, al 6 maanden gesloten te zijn. Maar een van de bewakers geeft ons toestemming om bij een onderkomen te parkeren. Wij staan midden in een mooi aangelegd park en de bewaker van het huisje spreekt nog een paar woorden Duits. Hij had 5 jaar lang illegaal in Duitsland gewerkt en was zelfs in Nederland geweest.

We hoeven vnndaag, zondag 23 september, er niet heel vroeg uit al had de `Imam van de Wacht` er ‘s morgens om 3 en 5 uur andere gedachten en trachtte ons wakker te preken!
We rijden met de camper naar een bewaakte parkeerplaats (15 Rupies = 20 cent) in de buitenwijken van Lahore. Met een riksha laten we ons naar de Oude Stad brengen.
Hier krijgt ons gevoel weer een goede wending. Wij bekijken prachtige moskeen, bezoeken het fort van Lahore en mogen een Sikh tempel bekijken. De sikhs zijn zeer gastvrij voor ons en laten alles zien. Ook de graftombe van Ranjin Singh, die koning van Punjab was en ook de gouden tempel in Amritsar (India) heeft laten bouwen. We drinken thee met ze en maken nog wat foto’s in de gezamenlijke ruimte. Daarna eten we in een lokaal tentje, afgeschermd met doeken (het is Ramandan), rijst met kikkererwten en een kluifje waar vroeger vlees aan heeft gezeten. Toch smaakt het prima en ook hier blijkt later dat ons gestel aan het eten gaat wennen.
We dolen nog wat rond door de bazaar en nemen even later een riksha naar onze camper. Het is half drie en we besluiten om door te rijden naar de grens. Daar staat een hotel waarbij we mogen overnachten.

Dan maken we iets prachtigs mee. Om half zes worden de vlaggen bij de grens van Pakistan en India ceremonieel neergehaald. Er zijn zelfs tribunes aan beide zijden van de grens gebouwd. Mannen in prachtige uniformen voeren aan beide kanten hun “toneelstuk” op. Het publiek juicht en joelt. Anneke maakt veel foto’s van deze bijzondere vertoning. Wij zijn blij dat we dit hebben meegemaakt.

Maandag 24 september maken we ons gereed voor een nieuwe grenspassage. De grens gaat pas om 09.30 uur open dus we kunnen rustig ontbijten en koffiedrinken. Aan Pakistaanse zijde worden de formaliteiten keurig afgehandeld en een half uur later passeren we de Indiase grens. Ook hier wordt alles rustig, maar vriendelijk afgehandeld. Wel moet alles drie keer in dikke boeken worden geschreven en wordt de auto voor de eerste keer op deze reis nauwkeurig onderzocht. Om 11.00 is alles gereed rijden we echt India binnen.
Onze droom komt uit.
WIJ ZIJN IN INDIA!

We hoeven maar een kleine dertig kilometer te gaan en rijden Amritsar binnen. Het is even zoeken maar we vinden het hotel (Guesthouse) waar we met onze camper kunnen staan. Als we binnenrijden, blijkt er nog een nederlandse truck te staan. Het zijn Arno en Jeanet. Zij zijn al zo´n 16 maanden onderweg en willen nu gaan overwinteren in Jordanie. Van hun kunnen wij nog voldoende informatie over India krijgen.

Lieve allemaal. Bedankt voor jullie lieve reacties. Op deze manier blijven we op de hoogte met jullie reilen en zeilen.
De foto´s van Iran zijn ondertussen geplaatst. Die van Pakistan zullen binnenkort volgen. Maar soms hebben we wat problemen met Internet. Als we, zoals in Bahawalpur, een internet cafe hebben gevonden, blijkt de stroomvoorziening in de stad te zijn uitgevallen. Vandaar dat we niet altijd snel kunnen reageren.

Hoe denken wij over Pakistan.
Gemengde gevoelens. We weten dat het land niet een van de veiligste landen van de wereld is. Daarom hebben we altijd bij hotels gestaan. Maar we hebben nooit een onveilig gevoel gehad. Voor ons had de politie ons niet hoeven te begeleiden. Juist door deze mensen konden we niet in contact komen met de lokale bevolking. Ook ging het spontane van de reis er af. Niet even stoppen als we een leuke markt zagen of een foto van een paar zwemmende waterbuffels maken.
Wij vinden wel dat de Pakistani religieuse mensen zijn. De Imam houdt hier via de luidsprekers nog donderpreken en de mensen houden zich strikt aan de Ramadan.
Door de politie begeleiding hebben we weinig door de steden gelopen en weinig kunnen zien van dit land. Lahore heeft, gelukkig, veel goedgemaakt.
O ja, wat betreft de temperatuur. Het is steeds 32 –38 graden met een hoge luchtvochtigheid. We drinken wel zo’n 3 liter vocht de man per dag en dat zweet je ook weer uit. Maar we hebben er geen problemen mee.