Door Iran

Voor foto’s van de reis; http://www.mijnalbum.nl/Album=ZTI6BOUU
Voor foto’s bouw camper; http://www.mijnalbum.nl/Album=LWJJEHPM


Vrijdag 7 september nemen we afscheid van Mercit en Bertil, de turkse en nederlandse eigenaren van camping Lalezar (Tulpentuin!). We hebben hier een paar dagen geluierd en ’s avonds genoten van de Koerdische muziek die Mercit en zijn zoon op een soort balalaika speelden en erbij zongen. Samen met Ali (een pakistaanse zwitser) en Gabriella (volbloed zwitserse) kwamen we ’s avonds bij elkaar en dronken bij Mercit en Bertil diverse kopjes thee. Gabriella en Ali gaan naar Karachi om Ali zijn familie te bezoeken. Een hele prestatie want Gabriella is gehandicapt door een spierziekte en toch willen zij enkele maanden in hun busje naar Pakistan en weer terug naar Luzern reizen.

Wij bezoeken nog een meteorietenkrater, waarvan de meteoriet rond 1920 is ingeslagen. Niet spectaculair, maar we rijden steeds in de buurt van de berg Ararat.
’s Avonds overnachten we in het dorpje vlakbij de grens en ook hier worden we door een mevrouw getracteerd op lekkere turkse hapjes.

De volgende morgen staan we vroeg bij de turkse grens. Na wat heen en weer geloop om stempels en handtekeningen te halen, wordt het hek geopend en staan we op Iraans grondgebied. Hier gaat het er netjes en formeel aan toe en na een half uur rijden we al in Iran.
We wisselen geld bij de bank (miljoenen Rials krijgen we voor 100 Euro) en gaan op zoek naar een tankstation. Daar mogen we maar 60 liter maximaal tanken. Ton vraagt aan de pompbediende of het iets meer mag (200 liter) en hij doet het. Maar dan komt de eigenaar er bij en merkt het op. Het teveel moet weer afgezogen worden, hetgeen in Nederland een milieudelict zou opleveren. Het lukt niet goed en Ton geeft de eigenaar 10.000 Rial (80 eurocent) voor de achtergebleven brandstof. Nu lijkt dat weing maar een liter diesel kost hier 165 Rial oftwel 1,3 eurocent. Over de brandstofkosten in Iran hoeven we ons niet druk te maken.
Een chauffeur heeft alles gezien en wenkt ons om hem te volgen. Na een lunch in een dorpje bereiken we een ander tankstation en daar kunnen we alles voor een paar centen volgooien. Het geeft wel een fijn gevoel dat we opgetopt met 250 liter brandstof verder kunnen.

Tegen de avond komen we in Tabriz aan. Van andere reizigers weten we dat we kunnen overnachten bij het park El Goli. Het is een soort pretpark waar de iraanse families ’s avonds naar toe gaan en daar op het gras zitten te eten en de kinderen in de draaimolen en botsauto’s plezier maken. We lopen om de mooi aangelegde en verlichte vijver, nemen een vruchtendrankje en gaan tegen negen uur naar de camper. Ali en Gabriella hun busje staat voor onze camper geparkeerd. Even later komen zij er aan en we wisselen informatie uit.

Het wordt een onrustige nacht want de geluiden van het pretpark gaan tot 1 uur ’s nachts door. De volgende morgen, zaterdag, nemen we de taxi naar het centrum om de WA verzekering voor de auto in Iran te regelen. Het lukt al kost het veel tijd. Daarna maken we een wandeling door de bazaar en doen inkopen zoals water en fruit. De taxi brengt ons weer terug bij de camper. Zo’n taxi kost niet veel en als je ziet hoe ze met de auto’s van links naar rechts door de stad racen is het beste om de taxichauffeur de klappen (botsingen) op te laten vangen.
We drinken nog een kop koffie met Gabriella en Ali en wij gaan weer verder.

We rijden over prachtige vierbaans snelwegen die om elk stadje en dorp heen gaan. Wel moeten we daar tol voor betalen maar dat is maar 80 eurocent. ’s Avonds overnachten we in het bos van weer zo’n pretpark in Zanjan. Het is hier lekker koel. ’s Avonds komen families voorbij en proberen een praatje te maken. De mensen zijn heel vriendelijk en Anneke voelt zich niet aangekeken omdat zij er toch anders bijloopt dan de iraanse vrouwen. Wel draagt Anneke een hoofddoek en is haar lichaam geheel bedekt.

Maandag 3 september gaan we richting Qom. Via de tolweg gaan we eerst op weg naar Teheran. We dreigen in Teheran even de weg kwijt te raken, maar na een half uur zitten we op de goede weg. We passeren de “Holy Shrïne” van Ayatollah Khomeiny en bezoeken het mausoleum. Van veraf ziet het er mooi uit met de vergulden minaretten, maar als we ter plekke zijn valt het tegen. Het geheel lijkt op een luchthavenhal en veel is nog niet afgebouwd. Het is erg druk en met ontzag maar ook pratend en grapjes makend gaan de mensen naar de plek waar deze ayatollah zijn laatste rustplek heeft gevonden. Het lijkt een beetje op Lourdes en wij kopen ook maar een ijsje op deze aparte plaats.
Wij rijden verder en in de namiddag bereiken we Qom.

De volgende dag nemen we de taxi naar het centrum om het heilidom van Fatimah (een dochter van de zoveelste Imam) te bezoeken. Qom is een bedevaartplaats en wij mogen niet het graf van deze Fatimah bezoeken. Maar de wandeling om het complex met de mooie doorkijkjes naar het heiligdom maakt alles goed. Dit zijn nu van die plekjes op de wereld waar wij zo graag naar toe willen. Al is het alleen al om de sfeer te proeven en van de mensen te genieten.

Tegen de middag rijden we verder. Halverwege de middag gaan we de bergen in. In een rustig tempo stijgen we van 1100 meter naar 2500 meter. Dan dalen we en krijgen een stuk woestijn. De rijwind temperatuur is 40 graden en we drinken veel. Tegen de avond komen we in het plaatsje Meybod aan. We vinden een mooi plekje in het agrarisch gebied vlak buiten het dorp. Een man, die we daarvoor gesproken hadden, komt op zijn brommer nog een vers gebakken brood brengen. Met onze voeten in het koude water van het irrigatiekanaal koelen we heerlijk af.

Meybbod ligt maar zo’n 30 kilometer van de stad Yazd af. Om half negen zijn we al in deze plaats en bezoeken mooie moskeeen en de andere prachtige gebouwen. Ook slenteren we rond door de “lemen stad” in het centrum.
We rijden verder, tanken onderweg weer voor een paar centen. We willen de stad Kerman bereiken, maar de rijtijd is langer dan we dachten. Tegen zessen bereiken we de stad en m.b.v. de GPS vinden we het hotel waar we kunnen overnachten op het afgeschermde parkeerterrein. We besluiten om een rustdag in te lassen. We zijn immers ruim voor op ons reisschema van 10 dagen Iran (transitvisum = 10 dagen)!

We willen uitslapen, maar zijn al om negen uur in het centrum. We bezoeken de mooie Jameh (Vrijdag) moskee en de graven van de Soefies. In de bazaar vinden we een orginele Hammam (badhuis) die als museum is ingericht. Met wassenbeelden brengt men in beeld hoe de mannen dit badhuis vroeger gebruikten.
’s Middags luieren we bij de camper, want het is weer warm. Bijna 40 graden.

Vandaag, vrijdag 14 september is de heetste dag tot nu toe. Onderweg meten we, al rijdend, een temperatuur van ruim 42 graden. We gaan richting Bam. Dit plaatsje had voor enkele jaren een mooie vesting opgebouwd uit leem. Maar door de aarbeving in december 2003 is een groot deel verwoest. Het is goed te zien wat de aardbeving in dit gebied heeft aangericht. Van de lemen stad is bijna niets over. Jammer, want het was volgens de UNESCO het enige leemdorp op de wereld dat nog in orginele toestand was.
Het volgende traject gaat door de hete woestijn Lut. In een klein plaatsje Nosratabad willen we overnachten bij de brandweer, maar de politie nodigt ons uit om bij de kazerne te staan. Wij krijgen de hele nacht bewaking.

Zaterdag gaan we richting Zehadan. Het is een prachtige rit door de bergen. We rijden om Zehadan, want hier willen we niet stoppen. Dit plaatsje is bekend als smokkeleaarsnest en af en toe zijn er wat conflicten in de stad. Onderweg hebben we al politiecontroles gehad en na Zehadan volgen er nog een paar. Het laatste stuk krijgen we een militair mee. Anneke schuift op en hij stapt gewapend met zijn Kalashnikov geweer in. We willen in het grensplaatsje Mirjave overnachten, maar we mogen daar niet blijven.
Vanaf Mirjave worden we onder begeleiding van militairen in een jeep direct naar de grens gebracht. En we wilden vandaag niet de grens over!

We laten alles rustig over ons heen gaan. De grensafhandeling aan Iraanse zijde is vlot en even later staan we op Pakistaans grondgebied. Hier doet Anneke al de formaliteiten en binnen een half uur is alles geregeld. Wel is het tijdverschil met Iran + 1,5 uur, dus het is al 3 uur in de middag. Gelukkig is er een hotel (?) met parkeer- en campinggelegenheid vlak over de grens en we besluiten hier in het plaatsje Taftan te overnachten.
Wat ons opvalt is dat aan pakistaanse zijde alles veel armoediger en viezer is. En vanaf nu moeten we LINKS rijden!

Hoe denken wij over de 8 dagen in Iran.
Het valt ons op dat het een zeer religieus land is met strikte kledingvoorschriften voor de vrouwen. Maar diezelfde jonge vrouwen zijn zeer nieuwsgierig. Wij zijn op straat vele malen aangesproken door hen en zij wilden weten hoe wij over Iran dachten. Ook willen zij graag weten hoe het in Nederland toegaat. Anneke heeft totaal geen problemen gehad gezien haar andere stijl van kleding. Sommigen vonden het leuk en lieten dit blijken.
Iran is een welvarend land met een goede infrastructuur. Nog nooit hebben wij zoveel mooie 4-baans autowegen gezien. Het prijspeil is voor ons laag, maar dat komt ook door de sterke Euro en de inflatie in dit land. Op onze terugreis willen wij langer in dit land blijven, want er zijn hier nog een paar schitterende steden te bezoeken.