Van Goa naar Dehli

Voor foto’s van de reis; http://www.mijnalbum.nl/Album=ZTI6BOUU

Voor foto’s bouw camper; http://www.mijnalbum.nl/Album=LWJJEHPM

Woensdag 2 januari 2008 is voor ons de laatste morgen op Agonda Beach. We nemen afscheid van de andere “overlanders” en rijden met weemoed naar het plaatsje Chaudi waar we de grote weg naar het noorden nemen. Wij passereren het hotel waar een ander nederlands paar verblijft en nemen afscheid van Menno en Tine. Zij gaan op hun Indiase motor (een echte Enfield) naar het zuiden van India.

Goa en vooral Agonda is een mooie “vakantie”periode voor ons geweest. We hebben met 12 families Kerst aan het strand gevierd met een grote BBQ. Omdat Alessio, het zwitserse zoontje van Pasqualle en Annerose op deze dag 3 jaar werd, was het voor hem een hele mooie verjaardag. Iedereen had een klein kadootje meegenomen en iedere keer was hij heel verrast. Annerose had een grote verjaardagstaart gebakken en na de BBQ nam iedereen een stukje taart als heerlijk toetje.
Oudejaar hebben we met 2 andere nederlandse paren gevierd. Samen gegeten in een restaurant en omdat iedereen zijn reisverhalen vertelde, ging de tijd heel snel. Daarna zijn we terug naar “ons” strand gegaan en hebben de rest van de overlanders een gelukkig en reisvol nieuwjaar gewenst.
We hebben tijdens deze weken veel gezwommen en geluierd, maar ook van de natuur om ons heen genoten. Vele keren kwamen de dolfijnen vlak langs het strand en soms maakten ze een buiteling boven het water. Ook zeehonden kwamen af en toe de baai binnen zwemmen, terwijl elke dag de visarenden boven de zee zweefden. Ook hadden we leuke en fijne contacten met de andere camperaars. Vaak even buurten met elkaar en de verhalen aanhoren van hun reizen. Het was een bont gezelschap met mensen uit Duitsland, Oostenrijk, Frankrijk, Engeland, Zwitserland en uit Nederland. En allemaal hadden ze een doel; reizen en de wereld ontdekken.

De weg naar het noorden is smal met veel verkeer. ’s Middags komen we in Old Goa aan. Dit was vroeger de hoofdstad van het portugese Goa. Er staan hier veel kerken en kathedralen. Wij parkeren de camper vlakbij een scheepswerfje en gaan te voet het stadje bekijken.
De volgende morgen maken we een uitgebreide wandeling en bezoeken o.a de kathedraal. Het doet raar aan, al die kerken in het overwegend hindoeistisch land.
‘s Middags verlaten we Old Goa en rijden via de NH17 naar het noorden. Tegen de avond willen we proberen ergens aan het strand te overnachten, maar er is alleen maar rotskust zonder overnachtingsmogelijkheden. We rijden door en in een klein vissersplaatje vinden we een plekje voor de nacht.

Vrijdag 4 januari rijden we verder over de NH 17. De weg wordt beter met goed asfalt en we kunnen weer kilometers maken. Tegen de avond vinden we een hotel met een parkeerplaats. We mogen gratis overnachten en tegen een kleine betaling mogen we ook gebruik maken van het zwembad met jaccuci. ’s Avonds bellen we Martijn op en feliciteren hem met zijn verjaardag.

De volgende dag vervolgen we onze weg naar Bombay. Anneke heeft ontdekt dat er een ferry gaat van Madva naar Bombay en wellicht kunnen we bij de ferry staan. Er is inderdaad een parkeerplaats en we besluiten hier te overnachten. Van hieruit brengt een passagiersferry je in een uur naar de overkant vlakbij het centrum van Bombay.

Zondag 6 januari nemen we al vroeg de ferry naar Mumbai, de nieuwe naam voor Bombay. De veerboot zet ons mooi af bij de “Gate of India”, in het centrum van de stad. We maken een uitgebreide wandeling en lopen langs het Taj Mahal hotel, bezoeken het Victoria Terminus (spoorstation). Het lijkt net of je door Engeland loopt. Alles is hier tijdens de Britse overheersing gebouwd. Zelfs de universiteit en het grote park, waar men (natuurlijk) cricket speelt, doet Engels aan. Vermoeid zetten we ons neer in een Mc Donalds restaurant en nemen nu eens geen indiase hap maar echte patatjes!
In de middag nemen we de veerboot terug en vermoeid komen we bij de camper weer aan. We genieten na met een biertje in de hand van de zonsondergang over het strand.

De volgende dag nemen we weer de ferry naar Mumbai. We willen weten of de camper eventueel per schip naar Iran kan worden vervoerd als we niet over de weg door Pakistan mogen of kunnen. We vinden een scheepsagent en een verlader. De overtocht per container naar Bander Abbes in Iran is mogelijk en zij zullen een prijsopgave maken die per Email naar ons wordt toegestuurd.
De ferry brengt ons weer terug naar de camper. We besluiten om verder te rijden. Bij het instappen in de auto treffen we een visitiekaarje aan van een Duits/Indiaas koppel. Zij wonen vlakbij en willen ons graag ontmoeten. Maar hoe goed we ons best doen, het opgegeven adres is niet te vinden. Iedereen stuurt ons de verkeerd kant op. We gaan verder en tegen de avond overnachten we bij een resort, waar we eten (tegen betaling) en ook mogen douchen (gratis).

Dinsdag 8 januari gaan we weer vroeg op pad. Nu moeten we proberen Mumbai te omzeilen. Toch maken we een foutje en zitten ’s morgens in de spits van het aanstormend verkeer dat allemaal (miljoenen) naar Mumbai wil om te werken. Na ruim een uur zijn we uit de spits en kunnen via de highway 8 lekker doorrijden. We willen naar Daman. Dit is vroeger ook een portugese enclave geweest en er zouden ook wat zandstranden zijn. Maar dat valt tegen. Het strand is rotsig en heel vies. Het water ziet er troebel uit. Anneke haalt bij een restaurantje “chicken curry” maar die is wel heel pittig gekruid. Gelukkig kunnen onze magen er tegen. Al het eten is in India sterk gekruid, maar soms is het voor ons wel eens iets teveel.

We vervolgen de volgende dag weer onze tocht richting Gujarat, de staat waar Ghandi vandaan kwam. De highway is goed bereidbaar, maar toch blijft het in India weer iedere dag oppassen. Vandaag passeren we koeien, kamelen en zelfs een olifant die allemaal gebruik maken van de weg. Vooral de koeien zijn een gevaar, want die steken plotseling over om aan de andere kant van de vierbaans snelweg wat gras te kunnen eten. Maar het grootste gevaar is de indiase buschauffeur. Hij rijdt als een dolleman over de weg. Waarschijnlijk krijgt hij niet uitbetaald als hij te laat op zijn eindbestemming komt.

Woensdag 9 januari rijden we verder via de HW8. We moeten veel tolpoortjes passeren, maar hoeven gelukkig niet te betalen. Daar zorgt Anneke wel voor die het officiele douaneformulier laat zien en aan iedereen vertelt dat de auto “toll free” is. Onderweg passeren we een mooie Hindu tempel en we maken een stop. Een stel engelse Inda’ers maakt een praatje met ons en overhandigt ons een mooie doos met zoetigheid (temple food). In het dorpje Nadiad draaien we van de grote weg af en zien een huis met een grote tuin. We mogen in de tuin overnachten en worden zelfs uitgenodigd voor een vegetarische maaltijd. Achteraf blijkt dat de 2 gezinnen op het huis passen en maken alleen maar gebruik van een kamertje. Eten koken gebeurt buiten op een houtsvuurtje en daar om heen gebruiken we ook onze maaltijd. Even later komt een jongen vragen of wij bij zijn opa langs willen komen en heeft een geschreven uitnodiging bij zich. We gaan daar ook op visite. De oude man, die vroeger leraar was, is heel geinteresseerd in onze reis en ook ons land. Hij is zelf ook een keer naar Europa geweest en heeft o.a Duitsland bezocht. Met een zak vol papaja’s, die op zijn land worden gekweekt, gaan we terug naar de camper. Even alleen, zonder al die belangstelling om ons heen doet ons goed!

‘s Morgens worden we verrast met pannenkoeken en hele zoete koffie die de vrouw des huizes op haar houtvuurtje heeft bereid. Na nog wat foto’s te hebben gemaakt, nemen we afscheid van deze hartelijke familie.
We gaan op weg naar Adalaj waar we een Step Well (waterbordessen rondom een bron) bezoeken. Het geheel ziet er fantastisch uit, terwijl je het aan de buitenkant amper ziet. Het grootste gedeelte is onder de grond gebouwd. Hier zochten de rijke mensen verkoeling tijdens de hete zomermaanden.
We rijden verder richting Mount Abu, waar mooie Jain tempels moeten zijn. Maar de afstand is te groot om het nog te halen en dus maken we een stop bij een grindafgraving. Een bewaker geeft toestemming en zo staan we weer veilig op een mooi plekje.

Ook hier worden we ’s morgens, als we de deur opendoen, verrast met een kan hete thee die de bewaker ons komt brengen.
Het laatste deel van de weg naar Mount Abu is steil en kronkelig. Rustig in zijn tweede en derde versnelling nemen we de lange helling. De buitentemperatuur zakt naar 14 graden. In Mount Abu vinden we al snel de Jain tempels. Het Jain geloof is parallel aan het Boeddisme ontstaan en je ziet veel overeenkomsten in de beelden van deze geloven. De tempels zijn opgetrokken van wit marmer en de beeldhouwerken zijn zo ragfijn bewerkt dat je er bijna door kan kijken. Men zegt dat dit de mooiste Jain tempel in India is. Daarna maken we een wandeling door het dorpje. Anneke gaat naar de kapper voor nog geen Euro en we kopen een bedrukte bedsprei met (natuurlijk) olifanten erop. We overnachten op de parkeerplaats bij de Jain tempels waar het ’s avonds lekker stil is.

Zaterdag 12 januari rijden we naar Udaipur, een plaatsje tegen de Thar woestijn aan. In dit gedeelte van India hadden eeuwenlang de maharadja’s (koningen van een klein rijkje) het voor het zeggen. Zij zijn rijk geworden door de legale en illegale heffingen op de koopwaren die van China naar het Midden Oosten werden vervoerd. In Udaipur vinden we moeilijk een plekje, rijden dwars door de oude stad en veroorzaken zelfs een verkeersopstopping. Maar uiteindelijk vinden we een plekje bij een leegstaand hotel. Dit hotel wordt bewaakt en van de bewakers mogen we bij de poort overnachten. Door het zoeken naar een overnachtingsplekje is het later dan normaal geworden en in de laatste zonnestralen nemen we een lekker drankje bij de camper.

Al is het zondag, er wordt vandaag niet uitgeslapen. We zijn al vroeg op pad om Udaipur te verkennen. Te voet gaan we naar de oude binnenstad en lopen langs de “ghats”(= trappen aan het water) van het kunstmatige meer. Hier wast en plast men, schrobt de kleren en het is tevens een sociaal ontmoetingspunt. We nemen even later een kop koffie met een heerlijke koek bij een German Bakery die je in de grote en toeristische plaatsen vaak aantreft. Daarna bezoeken we het Stadspaleis. In een gedeelte woont de huidige maharadja, een ander gedeelte is een hotel en in het derde gedeelte mag men rondkijken. We krijgen een mooie rondleiding en bezoeken de prachtige kamers en zalen. Ook de uitzichten over de stad zijn magnifiek. Als je over het meer kijkt, zie je het voormalige zomerpaleis (nu een zeer duur hotel) waar o.a een deel van de James Bond film “Octopussy”is opgenomen. ’s Middags maken we een rondvaart over het meer en bezoeken nog een eiland met een paleis erop. Maar vooral het zicht vanaf het water op het Stadspaleis is prachtig. Als het avond is gaan we uiteten in een wat duurder restaurant als een voorschot op onze trouwdag.

De volgende dag rijden we verkeerd. We halen 2 steden door elkaar en nu klopt ons reisschema niet. We overnachten bij een verlaten benzinestation en besluiten om de volgende dag terug te rijden en dan naar Jodhpur te gaan.

Jodhpur is weer zo’n plaatsje waar een maharadja eeuwenlang de baas is geweest van deze stad met zijn omgeving. Het is een echte woestijnstad.
We vinden al gauw het hotel waarvan we weten dat we daar mogen parkeren. Anneke geeft de was af en bezoeken dan de Tourist Information. Omdat we al vroeg (10.00 uur) in Jodhpur zijn aangekomen, besluiten we om lopend naar het nieuwe paleis van de huidige maharadja te gaan. Ook hier is een gedeelte omgetoverd tot een luxueus hotel, het ander gedeelte woont de maharadja en er is een gedeelte met een museum. We bezoeken het museum en krijgen een indruk van de grootte en de luxe van het gebouw dat pas in 1942 in gebruik is genomen. Ontworpen door een bekende engelse architect zie je de europese en indiase bouwstijlen in dit gebouw verwerkt.
Daarna nemen we de bus naar Mandore, een plaatsje even buiten Jodhpur. Hier is een park aangelegd met prachtige graftempels. Het ziet er inderdaad veel mooier uit dan in de reisboeken wordt beschreven en hebben geen spijt dat we hier naar toe zijn gegaan. Om het echte indiase gevoel te krijgen nemen we de trein terug naar Jodhpur. In de 2e klasse zitten we op vieze harde houten bankjes. De dieselloc heeft al zijn energie nodig om de fluit te kunnen gebruiken. Wat een kabaal maakt zo’n trein als hij een weg of station nadert.
’s Avonds eten we in het hotel een “chicken curry en chicken massaala” die maar net een voldoende van ons kan krijgen.

Een riksha brengt ons de volgende morgen naar het fort waarin o.a het paleis van de maharadja is gelegen. We hebben een mooie rondleiding waarbij een “walkman” ons vertelt waar we allemaal op moeten letten. Ook hier weer prachtige zalen en vertrekken. Het geeft wel een goede indruk hoe weelderig men vroeger hier geleefd heeft.
We maken een wandeling door de stad en nemen een omelet bij de “Omelette Shop” die genoemd wordt in de diverse reisgidsen. Op een plastic krukje midden op straat eten we ons eiergerecht dat overigens voortreffelijk smaakt. Op de bazaar kopen we nog wat groente en fruit en lopend gaan we terug naar het hotel.
We besluiten om bij een mooi meertje in de omgeving te overnachten. Helaas is het meertje afgezet en het dure hotel heeft er blijkbaar meer recht op dan wij. Wij rijden door en overnachten op een zijweggetje naast een paar schamele huisjes.

Donderdag 17 januari gaan we op weg naar Jaiselmer, dat vlak tegen de pakistaanse grens in de Thar woestijn ligt. De weg erheen is fantastisch. Midden in de woestijn rijden we ruim 80 km/uur over een goed geasfalteerde weg. Even na de middag bereiken we Jaisalmer en parkeren we onze camper bij een RTDC hotel.
We maken een wandeling door de stad en kopen zelfgemaakte pindakaas en knoflookboter. Door de wirwar van straatjes raken we de weg kwijt en laten ons per riksha, die de weg wel weet, weer thuisbrengen. We mogen in het hotel douchen en daar maken we dankbaar gebruik van.

De volgende morgen lopen we al vroeg naar het fort. In het fort bevindt zich een complete stad met tempels, paleizen en woningen. Jammergenoeg loopt het fort gevaar omdat men in de stad veel water gebruikt maar er onvoldoende riolering is. Daardoor loopt het water door het zandsteen en tast het op deze manier het fort aan. Er zijn al 3 bastions ingezakt en men vreest het ergste voor de toekomst. Wij bezoeken de Jain tempels en het paleis. Na afloop nemen we een kopje soep op een van de dakterassen met uitzicht op het fort.
Buiten het fort bezoeken we enkele “haveli’s “(= koopmanshuizen) die aan de buitenkant rijkelijk versierd zijn. Op het plein nemen we een fruitsapje om de dorst te lessen en het stof weg te spoelen.
Het hotelpersoneel raadt ons aan om bij het meertje te overnachten. Wij rijden er heen, maar de parkeerplaats ligt aan de grote weg op ruime afstand van het meertje. We overnachten maar bij een benzinestation.

Van Jaialmer rijden we naar Bikaner, een van de laatste woestijnsteden die we in de staat Radjastan willen bezoeken. Onderweg maken we een stop bij een bijna uitgedroogd meertje. Hier moeten jufferskranen te zien zijn. Jufferkranen zijn vogels die wat grootte en vorm erg aan pauwen doet denken. Zij komen uit Mongolie om hier te overwinteren. Als we een tijdje wachten, komt een grote groep aangevlogen. Anneke probeert ze te fotogaferen, maar dat gaat moeilijk.
Tegen de middag komen we via een omweggetje in Kolayat aan. Hier is een kunstmatig meer met tempels aangelegd en veel sadhu’s (spirituele mannen) verblijven hier. Het ziet er leuk uit, maar echt bijzonder is het niet. Wellicht komt dat omdat we al teveel tempels hebben gezien.
Onderweg komen we veel wilde pauwen tegen. Vooral rond de dorpen zijn ze te zien.
In Bikaner vinden we ook snel het RTDC hotel waar we mogen parkeren. We strekken onze benen en doen wat inkopen. We hebben weer melk kunnen kopen en Anneke bakt pannenkoeken!

Omdat het zondag is nemen we een uitgebreid ontbijt met kadetjes en een eitje die we gisteren in Bikaner hebben gekocht. Met de riksha laten we ons naar het fort brengen. Het ziet er minder vervallen uit dan de vorige forten en in het fortpaleis heeft men een keurige expositie opgezet. Ook hier weer pracht en praal. Soms kan je dit niet begrijpen. Buiten slapen sommige mensen onder een versleten dekbed in de kou, terwijl hier met geld is gesmeten.
We verlaten het fort en lopen naar de oude binnenstad. Onderweg nemen we een gevulde, pittig gekruide oliebol en blussen het geheel af met een vruchtensapje. De binnenstad bevalt ons niet. We lopen door het vuil, de riolen zijn open en stinken. We weten en kennen dit, maar we missen vooral de sfeer van het stadje. Een beetje teleurgesteld nemen we een riksha naar het hotel en besluiten om verder te rijden. Bikaner heeft onze harten niet gestolen.
We verlaten de stad en even later vinden we een mooi plekje midden in de Thar woestijn. Alleen het geluid van een trein verraadt dat we niet ver van de bewoonde wereld zijn. We bekijken de zonsondergang op een zandheuvel, maar gaan daarna vlug de camper in. De temperatuur is ruim onder de 20 graden gezakt en voor ons gevoel is het koud.

De volgende morgen merken we aan de temperatuur dat we in de woestijn hebben overnacht. De zon moet nog opkomen en buiten is het 5 graden onder nul. Binnen is het koel, maar we hebben lekker en warm geslapen.
We stappen snel in de auto en zetten de verwarming hoog. Al gauw is het behaaglijk in de auto en via een goede weg gaan we richting Dehli. Daar gaan we onze visa voor Pakistan en Iran aanvragen en dat kan wel 10 dagen duren voor alles rond is.
Tegen de avond verlaten we de snelweg naar Dehli en zetten onze camper neer op een grote parkeerplaats bij fabrieken die blijkbaar auto onderdelen fabriceren.

We hebben rustig kunnen slapen ondanks dat de fabrieken om ons heen ook ’s nacht in werking zijn. Als we de camperdeur opendoen, komen de wachtende chauffeurs een kijkje nemen.

We zitten snel op de autoweg naar Dehli. Anneke loost ons keurig door het verkeer en na een uur vinden we het Nehru park met een parkeerplaats. We staan in de dipomatenwijk en de Pakistaanse ambassade ligt tegenover onze parkeerplaats. We treffen ook Wolfi en Verena uit Oostenrijk an. Zij zijn ook bezig om visa voor Pakistan en Iran te krijgen.
Wij gaan naar de Pakistaanse ambassade en krijgen te horen dat we een Letter of Recommandation van de Nederlandse ambassade moeten hebben. Gelukkig ligt de Nederlandse ambassade ook in de buurt. Daar krijgen we te horen dat we alleen een Letter voor Pakistan kunnen krijgen, maar niet voor Iran. Ton vraagt een onderhoud aan bij de consul en even later zitten we bij de heer van Aartsen (nee, niet de ex minister) aan tafel. Ook hij wil/kan geen Letter of Recommandation voor Iran afgeven. Wel belt hij met zijn collega in Islamabad (Pakistan) en legt de situatie voor. Wij moeten contact met hem opnemen en wellicht kan in Lahore (Pakistan) een Letter door het consulaat worden afgeven, waabij we in dezelfde stad het visum voor Iran kan worden aangevraagd. Lukt dat niet dan zijn we verplicht via Islamabad te reizen en daar het iraanse visum aan te vragen. De Letter voor Pakistan wordt ons wel gegeven (na betaling van 30 Euro?!) . We gaan nu naar de Iraanse ambassade die in het centrum van Dehli ligt. We proberen een transit visum te krijgen maar ook voor dit soort visum moet een Letter of Recommandation van de Nederlandse ambassade getoond worden. Dus dat wordt toch een visum in Pakistan aanvragen. Enigszins teleurgesteld lopen we naar het Cannought Place, het centrum van Dehli.
Het is koud, maar zo’n 14 graden en met een fleece trui en een jas lopen we rond. Maar het is ook druk en lawaaierig en we besluiten om naar de camper te gaan. Morgen starten we de aanvraagprocedure voor een visum naar Pakistan.

De overnachting op de parkeerplaats in de diplomatenwijk is rustig en veilig.Overal loopt hier politie rond. Woensdag 22 januari staan we weer bij de Pakistaanse ambassade. De visumaanvragen moeten getypt ingeleverd woren. Diverse maenetjes zitten met handschoenen aan achter een oude typemachine in de straat van de ambassade. We laten onze aanvragen uittikken en bieden ze aan bij het (buiten)loket van de ambassade. Alles wordt goedgekeurd en we kunnen vrijdag a.s onze paspoorten met visa weer ophalen.

De komende dagen gaan we Dehli verkennen. Daarna willen we nog Agra en Jaipur bezoeken. Deze steden liggen ten zuiden van Dehli. We zijn bewust eerder naar Dehli gereden om de visa aan te vragen. We weten nu dat we Pakistan in mogen.
Ons volgende reisverslag zal wel vanuit Pakistan verstuurd worden. Hopelijk hebben we dan ook de visa voor Iran kunnen krijgen.