Zuid Afrika 2

Van Kaapstad naar de grens van Namibië.

Vrijdag 15 januari 2016 verlaten wij in de late ochtend Kaapstad. Nog een laatste blik op de Tafelberg en dan langs de Atlantische Oceaan naar het noorden. Wij rijden door het West Coast NP, waar wij mareboes, maar ook elanden spotten. Via de andere zijde verlaten wij het park en komen bij het uiteinde van de lagune terecht. Op dit ondiepe gedeelte zijn veel kite surfers hun sport aan het beoefenen. Bontgekleurde “vliegers” hangen over het water.
Wij rijden verder langs Langebaan en de hoogovens van Arcelor Mittal naar Saldanha en overnachten op de gemeentecamping. (S32.59.58/E17.57.14).

De volgende dag gaan wij meer landinwaarts naar het Cedergebergte. De wegen door de bergen zijn zogenaamde dirt roads en zeer hobbelig. De mooie uitzichten vergoeden alles. Op een kleine camping overnachten wij (S32.33.06/E19.21.43, H=625m).
Het is vandaag een hete dag geweest (40 graden) en de lauwe douche is heerlijk.

Zondagmorgen rijden wij al vroeg in de morgen door het Cedergebergte. De wegen worden beter. De weg voert ons langs grote boomgaarden met citrusvruchten en brengt ons uiteindelijk in Matiesfontijn. Dit kleine dorp is een soort openluchtmuseum met een hotel, postkantoor, bank en kerk. Zelfs het personeel loopt hier in kleding van rond 1900 rond. Wij overnachten voor het oude spoorwegstation.

Via de grote weg, N2, rijden wij de volgende dag naar Karoo NP. Hier blijven wij 2 dagen staan en maken rondritten door het park. Ook hier zien wij weer veel antilopes, zoals hartebeesten, blesbokken en gemsbokken. Op de camping lopen grote schildpadden rond en je moet oppassen dat je ze niet overrijdt.

Woensdag 20 januari rijden wij verder het binnenland in via de N1 en N12. In Britstown bezoeken wij een kerkje en komen in gesprek met een jonge dominee. Ja, de apartheid is wel afgeschaft, maar zondags gaat hij voor in 2 verschillende kerkjes. Eerst voor de blanken en dan naar de volgende voor de gekleurde bevolking. Echt mengen doet men hier niet!
Wij rijden verder en komen via een dirt road in Orania aan. Hier in dit plaatsje heeft men eigen ideeën over apartheid. In het hele dorp is geen kleurling te bekennen. De mannen lopen met een grote baard en het is net of wij in de “Boeren”tijd terechtkomen.
Wii blijven hier 2 nachten op de camping staan, omdat wij wat onderhoud aan de motor en het luchtsysteem moeten verrichten. De laatste avond dineren wij in het restaurant met uitzicht op de Oranje rivier.

Vrijdag 22 januari rijden wij via Hopetown (met gekleurde bevolking!) naar Mokala NP. Hier blijven wij ook 2 dagen staan. 's Avonds komt een groep elanden bij de camping grazen. Een mooi gezicht. De volgende dag maken wij een rondrit door het park. Het heeft die nacht geregend en de wegen zijn slecht. Wij raken in een zacht gedeelte en de camper komt met de rechterkant in een gleuf. Het kost ons een uur om ons uit de benarde situatie te geraken. Met hulp van onze zandplaten, de schop en de vierwieldrijf van de camper komen wij eruit. Wij zitten onder de modder. Als wij op de camping komen, begint het weer te regenen en wij gaan geen verdere rondrit meer maken.
Zondag verlaten wij het park via een andere uitgang en zien gelukkig nog wat wild. Via de grote weg, N12, rijden wij naar de diamantstad Kimberley. Onderweg zien wij nog een “Blockhouse”, een Engelse wachttoren uit de Boerenoorlog om het spoor te bewaken.
Wij rijden naar de Big Hole. Hier zijn veel diamanten gevonden. Vlakbij dit attractiecomplex is de camping. Kunnen wij morgen rustig de Big Hole met zijn oude gebouwen bezoeken.
Lopend bezoeken wij de volgende dag de Big Hole. Hier is rond de afgraving een openluchtmuseum gebouwd met originele winkeltjes, de bank en meer belangrijke gebouwen. Wij krijgen een rondleiding en bekijken de Big Hole (een zeer grote put die nu vol met water staat) en een nagemaakte mijngang zoals die vroeger werd gebruikt. In de beveiligde ruimte zien wij echte diamanten en replica's van de grootste diamanten die hier zijn gevonden. Een interessante rondleiding!
's Middags gaan wij wat boodschappen doen in de binnenstad en bezoeken de MAN garage. Wij weten niet of onze langssper (voor de 4x4 aandrijving) correct werkt. Na een paar tests blijkt deze te functioneren, maar de indicatielamp werkt niet. Wij maken een afspraak om morgen olie te verversen en te kijken wat er loos is met de indicatielamp.

De volgende dag zijn wij al om 8 uur bij de MAN garage. De camper wordt eerst schoongespoten(inclusief de motor) en daarna wordt het onderhoud uitgevoerd. Olie verversen, nieuwe oliefilter en de hele aandrijftrein wordt gecontroleerd. De auto elektromonteur wil het dashboard demonteren, omdat hij vermoedt dat het lampje defect is. Wij hebben dit zelf al eens gedaan en raden hem af dit te doen. Het kost je meer dan een dag om alles los en vast te zetten. Dan maar geen indicatielampje voor de langssper. Wij weten dat hij het doet. De rekening valt erg mee. Smeerolie is hier zeer goedkoop en het uurloon is laag. Een meevaller voor ons.

Woensdag 27 januari maken wij een rondrit door de omgeving. Via West Barkley rijden wij naar Danielskuil. Er is hier veel mijnbouw. Wij rijden verder naar het plaatsje Kuruma. Hier is een bron, the Eye, die de stad en omgeving van helder en vers water voorziet.
In de achtermiddag doen wij wat inkopen bij een technische zaak. Als wij na 10 minuten bij de camper komen, blijkt de zijruit aan de bestuurderszijde (bekleed met veiligheidsfolie) compleet in de auto te zijn geduwd/geslagen. De navigatiecomputer en de GSM zijn weg. Wij zijn behoorlijk aangeslagen. In al die tijd dat wij reizen is zoiets ons niet overkomen. Wij laten de politie opbellen maar die komt pas na 45 minuten. Er wordt op het politiebureau een rapport in het “grote boek” geschreven, waarvan wij een kopie krijgen. Wellicht kunnen wij via de reisverzekering nog wat terugkrijgen. Onderwijl hebben wij een glasreparateur gevonden die ter plaatse een nieuw raam voor ons maakt. Niet helemaal passend maar het kan dicht. Later blijkt dat ook het slot geforceerd is en de deur kan alleen van binnen worden geopend en gesloten.
Wij rijden naar een camping en bij een glas koud bier praten wij na wat ons is overkomen.

De volgende morgen pakken wij weer de draad op. Wij willen de Moffat Mission bezoeken. Hier heeft Livingstone, die zelf zendeling was, zijn vrouw ontmoet op deze missiepost. Maar helaas, de Mission is gesloten vanwege renovatie werkzaamheden.
Wij nemen de N14 naar Upington. Onderweg passeren wij een grote ijzermijn en komen in Olifantshok aan. De grote dieselolietank vullen en verder naar Upington. Hier kopen wij een nieuwe tablet en een GSM telefoon en rijden naar de camping met de mooie naam “Sakkie se Arkie”. Sakkie heeft namelijk een boot waar hij met passagiers 's avonds een zonsondergang tocht over de Oranje rivier maakt.
Wij laden de Apps in voor de navigatie en de GSM. Wij kunnen weer navigeren en zijn bereikbaar.

Wij blijven tot en met maandag op de camping in Upington. Wij laten het linkerraam van de cabine beter op maat maken en het past nu keurig. Deze linkerzijde van de cabine kan nu moeilijker ingeslagen worden, want het raam is van veiligheidsglas. Ook vindt Ton een slot. De schade is verholpen.
Het zijn warme dagen. Elke dag zo'n 40 graden. Gelukkig is er een zwembad op de camping, waar we veel gebruik van maken. 's Avonds gaat de “braai” aan en roosteren wij ons vlees boven het houtvuur.

Dinsdag 2 februari rijden wij naar Augrabies Falls NP. Ondanks dat het hier niet veel geregend heeft, is er nog wat van de watervallen zichtbaar. De Oranje rivier stort hier zo'n 56 meter naar beneden.
's Middags maken wij een rondrit door het park, maar halverwege blijkt de “fly over” in het park een tunnel te zijn met een hoogte van 3 meter. Wij kunnen er met onze hoogte van 3,50 meter niet door. Gelukkig zien wij onderweg wel giraffen en veel springbokken. Wij overnachten op de camping van het Nationale Park met nog 4 andere campers.

De volgende morgen rijden wij grotendeels over gravelwegen naar een inheems dorpje Riemvasmaak. Na veel vragen, vinden wij uiteindelijk de juiste weg. In Riemvasmaak zijn hete bronnen in de bergen. Het wordt een echte klimtocht voor onze camper. Via steile en smalle wegen komen wij bij de warmwaterbronnen. Veel stelt het niet voor en het weer is te warm om ook nog in een warmwaterbron te zitten. Wij overnachten op dit plekje met om ons heen de ruige bergen. (S28.27.50/E20.17.40, H=516m)

Dondermorgen klimt de MAN als een berggeit over de smalle wegen naar het dorp. Van hieruit zijn het goede gravelwegen en later asfaltwegen naar Upington. Wij overnachten weer op de camping van Sakkie se Arkie.

Vrijdag 5 februari vullen wij de dieseltanken vol, want wij willen naar Kgalagadi Transfrontier Park rijden. Dit grote en open park ligt deels in Zuid Afrika en deels in Botswana en grenst aan Namibië. Als wij Upington verlaten begint het woestijnlandschap al. Bij de ingang van het park in Tweerivier laten wij onze paspoorten voorzien van een exitstempel voor Zuid Afrika. Wel moeten wij minimaal 2 dagen in het park verblijven voor wij naar Namibië gaan.
Wij reserveren voor 3 nachten onze campings. In het park laten wij de luchtdruk van onze banden met ruim 1 bar zakken, want er zijn hier alleen maar mulle zandwegen. Wij rijden langs de droge rivier naar de camping in Nossob, dat op 160 kilometer vanaf de ingang ligt. Onderweg zien wij weer de bekende antilopen soorten. Het is al tegen 6 uur 's avonds als wij in het restcamp aankomen.

De volgende morgen zijn wij al even na 6 uur op pad. 's Morgens en 's avonds is de beste tijd om dieren te bekijken. De weg is zanderig en hobbelig. Natuurlijk zien wij weer veel antilopen soorten, maar geen leeuwen waar wij op gehoopt hadden. Zij moeten er zijn, want in de berm zien wij grote leeuwenpoten afdrukken. Wel zien wij tweemaal een jakhals lopen en komen we de trapgans, een zeer grote vogel, tegen.

Zondagmorgen vroeg gaan wij op weg naar Mata Mata, dat aan de grens van Namibië ligt. Het landschap verandert in een duinengebied om later over te gaan in een groene vlakte. Het schijnt hier 2 weken geleden flink geregend te hebben en vele delen van het park zijn groen. Vlak voor Mata Mata zijn wij 2 groepen giraffen. Voor ons is dit het echte Afrika.
Op de camping van Mata Mata is een schuilhut die uitkijkt op de waterpoel. Bij zonsondergang gaan wij er zitten met onze verrekijkers in de aanslag. Iemand wijst Ton iets aan in de verte. Het blijkt een leeuwin te zijn en even later nog een leeuwin. Na 15 minuten wachten en stil zijn, komen twee leeuwinnen achter de bosjes tevoorschijn en lopen voorzichtig naar de poel. In de bosjes blijken nog 2 (jonge?) leeuwinnen te zitten die afwachten. De grote leeuwinnen drinken maar houden de omgeving goed in de gaten Anneke maakt mooie foto's en iedereen in de schuilhut is opgewonden bij het zien van dit tafereel. De rollen zijn hier omgedraaid. Wij zitten in een veilige schuilhut en de camping is afgezet met schrikdraad tegen de wilde dieren. De leeuwinnen lopen vrijuit en trekken na het drinken met de andere 2 leeuwinnen het bos weer in.
Vandaag, naast de vele antilopen soorten, hebben wij giraffen en leeuwen gezien.
Een mooiere afsluiting van het bezoek aan dit grote natuurpark kan je niet hebben. Voldaan kruipen wij in ons bed. Morgen steken wij de nabij gelegen grens van Namibië over.

Veel leesplezier toegewenst vanuit dit warme continent,
Ton & Anneke