Pakistan.

Zaterdag 5 mei 2018 gaan wij met een militaire escorte naar de grens van Iran en Pakistan. De formaliteiten gaan snel en na een uur staan we in Pakistan. Hier moeten we veel bureautjes aflopen en pas om 13.00 uur gaan we onder politie begeleiding op pad. Onderweg veel roadblocks en check points waar wij in een smoezelig schriftje onze gegevens noteren.
Pas om 7 uur 's avonds komen wij in Dalbandin aan en moeten wij op het politiebureau overnachten. We doen nog wat boodschappen en eten onder toezicht van enkele politie-agenten in een lokaal restaurant.

De volgende dag rijden we naar Quetta, weer onder begeleiding van de politie. In de stad Quetta treffen we een stad aan die in een staat van oorlog verkeerd. Overal road blocks, zwaarbewapende politie en militairen en de politiebureaus zijn gebarricadeerd met zandzakken.
Wij overnachten op het hoofdbureau van politie op een grasveldje achter de gebouwen.

De volgende dag bezoeken wij onder politiebegeleiding het Home Affair Department om een NOC letter aan te vragen. Een NOC (No Objection Certificate) is nodig om onze reis door Pakistan te maken. Het duurt 6 uur voor iedereen op het departement zijn goedkeuring aan deze brief geeft.
's Avonds treffen we een Oostenrijks koppel aan die op weg zijn naar Iran.

Dinsdag 8 April rijden we onder politie escorte door de bergen naar Sukkur. Hier overnachten wij weer op het politie bureau en worden 's avonds gastvrij ontvangen door een politie inspecteur die met zijn familie op het terrein woont. Hun huis is een beetje sober, maar de gastvrijheid is enorm. We eten (op de grond) een Pakistaanse maaltijd en de volgende morgen moeten we ook met ze ontbijten. Hartelijke dank voor jullie gastvrijheid, familie Ain Al Qat!

Onze aangevraagde escort komt niet opdagen en wij rijden zonder begeleiding de stad Sukkur uit. Onderweg wordt ook niet gevraagd waar onze escorte is en wij voelen ons weer een beetje vrij. We overnachten op bewaakte tankstations en komen zo op vrijdag 11 mei in de hoofdstad Islamabad.
We overnachten op de camping van Jasmine and Rose Garden.

De volgende dag gaan we bij een soort visumbureau ((Visatronic TCS) langs die onze aanvraag voor een visum voor India opneemt. Het duurt 2 uur voor alles op papier staat. Zij gaan voor ons naar de ambassade en halen later ook het visum op. Het ambassade terrein is namelijk voor ons niet toegankelijk i.v.m. veiligheidsmaatregelen.

's Middags krijgen wij bezoek van Roelof die op de Nederlandse ambassade werkt. Zijn dochter werkt samen met onze dochter bij AH en kregen zo Roelof zijn email adres. Hij laat ons een deel van Islamabad zien, doen inkopen bij een goede supermarkt en drinken nog een biertje (onze eerste sinds lange tijd) bij hem thuis. 's Avonds bezoeken we samen een Pakistaans eettentje.
De volgende dagen blijven we in Islamabad en laten ondertussen de tanksteun van de 300 liter tank voor de tweede maal repareren. Hopelijk is deze nu goed verstevigd.

Woensdag 16 mei verlaten wij Islamabad en willen een deel van de Karakoram Highway berijden. Deze weg gaat helemaal tot China. Bij een poging om geld te pinnen komen wij in gesprek met een Nederlandse Pakistaan. Zeeshan is geboren en opgegroeid in Rotterdam, maar op latere leeftijd met zijn familie terug naar Pakistan gegaan. Nu heeft hij samen met zijn vader een meelfabriek die hij ons trots laat zien. Wij krijgen 's middags een maaltijd aangeboden en hij brengt ons nog naar een belangrijke Sikh tempel. We overnachten op het fabrieksterrein van Shan Flour + General Mills in Wah.

De Karakoram Highway valt ons tegen. De eerste dag rijden we door drukbevolkte stadjes. Het schiet niet op. Wij overnachten in Besham.
De volgende dag begint goed met een kronkelige maar goede weg. Maar dan begint een opgebroken weg die kilometers doorgaat. Pas laat in de middag komen we (bekaf) in Chillas aan en overnachten bij een hotel met politie bewaking.

De volgende dag willen we verder rijden, maar de toestand van de weg is slecht. Ook de terugweg via de N15 is afgesloten omdat de pas nog ondergesneeuwd is. Wij kijken elkaar aan en besluiten om te draaien. Via Besham komen we weer in Islamabad aan, Vlak voor de stad overnachten op een pas gebouwd Golf Resort.

Dinsdag 22 mei rijden we direct door naar het visum bureau, maar onze papspoorten zijn nog niet afgeleverd. Wij bellen de Indiase ambassade en krijgen direct de juiste persoon aan de lijn. De visa zitten in het paspoort en vanmiddag worden zij opgehaald door het visum bureau. Gelukkig maar, want als wij naar de camping gaan, mogen we er niet meer op. Security reasons wordt er geantwoord. Jammer, want het zou een goede plek in Islamabad voor overlanders zijn!
Om 1300 uur nemen wij onze paspoorten met visa voor India in ontvangst. Wij hebben een multiple entry visum voor 6 maanden gekregen. Precies zoals wij hebben gevraagd.
Met een goed gevoel rijden wij Islamabad uit en nemen de Grand Trunk Highway naar Lahore. Onderweg overnachten wij bij een tank station.

Woensdag 23 Mei komen wij in Lahore aan en willen op het terrein van de Anglicaanse kathedraal overnachten. We worden gastvrij ontvangen, maar overnachten mag niet. De (moslim) politie ziet het niet graag en er zullen weer verzoeken bij de politie moeten worden ingediend. Wij worden moe van de houding van de politie en besluiten om door te rijden naar de grensstad Wagha.

's Avonds maken we de ceremoniële sluiting van de grenzen mee. Met veel toeters en bellen en symbolische dreigingen wordt op een spectaculaire manier de vlaggen neergehaald en de grens gesloten.
We willen op het bewaakte stukje grensgebied overnachten, maar weer wordt het niet toegestaan omdat het gevaarlijk (?) is. Na veel heen en weer praten en het tonen van de NOC brief mogen we aan het begin van de roadblocks overnachten.

Donderdag 24 Mei verlaten wij Pakistan en rijden India in. Bevrijd van alle angsten die de politie je aanpraat kunnen we nu weer echt genieten van onze reis.

Pakistan is het land dat bij ons onder aan staat op de lijst van bezochte landen. In Quetta hadden we al het gevoel van een belegerde stad en de vele road blocks en check points maakt het niet gezelliger. Ook de politie escortes maken het rijden door het land onaantrekkelijk. Wij kregen “bescherming” van de politie, maar als je vraagt hoe het met de bescherming van de landgenoten is, krijg je een ontwijkend antwoord. Wij hebben het gevoel dat Pakistan met zichzelf in oorlog is. De aan ons aangeboden “security” is een schijnveiligheid en op papier kan men later vertellen (als het fout zou zijn gegaan), dat zij er alles aan gedaan hebben.

Wij zijn nu een India en zullen ook op onze veiligheid moeten letten. Dat proberen wij altijd en hoort bij de manier waarop wij reizen.
In ieder geval hebben wij nu weer een “vrij” gevoel.

Veel leesplezier van
Ton & Anneke