De terugreis via Pakistan en Iran

Voor foto’s van de reis; http://www.mijnalbum.nl/Album=ZTI6BOUU
Voor foto’s bouw camper; http://www.mijnalbum.nl/Album=LWJJEHPM

Zaterdag 2 februari verlaten we Amritsar op weg naar de Indiase/Pakistaanse grens. Onderweg kopen we groente, fruit en vullen de dieseltanks met de laatste indiase rupies. De grens van India gaat pas om 10.00 uur open en we staan als eerste bij de slagboom. Excact om 10.00 uur worden we toegelaten en binnen een half uur hebben we de douaneformaliteiten afgehandeld. Aan de Pakistaanse zijde gaat het ook redelijk snel, vooral als de douanebeambte nog 2 blikjes bier mee kan nemen. In Pakistan geldt een alcoholverbod, maar deze beambte zal het vanavond onder het genot van ons biertje wel vergeten zijn. Geeft niet, want de fles whiskey in de camper heeft hij niet opgemerkt!
We verwachten politie escorte maar zien ze niet. Jammer, want we vinden met moeite de goede weg door Lahore. Even later zitten we op de highway en rijden zonder problemen naar Multan. Daar overnachten we op de bewaakte parkeerplaats van hotel Sinbad. Omdat het wat laat geworden is, eten we in het hotel.

De volgende dag rijden we naar Muzzafgarh via een goede weg. Maar daarna wordt de weg zeer slecht met als klap op de vuurpijl een oversteek over een gammele brug. Voor ons is een zwaar beladen vrachtwagen door de brug gezakt en omgevallen. Gelukkig kunnen we deze passeren en zijn blij als we aan de overkant zijn. Dan hebben we nog een slecht stuk en eindelijk komen we weer op een 4-baans autoweg. We overnachten bij een groot benzinestation.

Maandag 4 februari toppen we bij het benzinestation onze linker voorraadtank op onder toevoeging van een antivlok middel. Op deze manier is de Pakistaanse (zomer)diesel hopelijk wintervast gemaakt. We rijden door een mooi landschap. De temperatuur is zo’n 18 graden. We besluiten in Sibi te overnachten. Er moeten hier 2 hotels zijn en wellicht hebben die een parkeergelegenheid. Maar in Sibi worden we door de politie aangehouden en die brengt ons naar het politieburo. Hier mogen we overnachten onder bewaking van een agent met geweer!.

De politie begeleidt ons de volgende morgen tot buiten het plaatsje. Even verderop staat weer een politieauto die ons begeleidt. Handig want bij de eerste file van vrachtwagens leidt hij ons er keurig doorheen. Maar bij de tweede file op de Bolan pas (1850 m) wuift hij ons verder en we stranden midden in de stilstaande vrachtwagens. Er blijkt verderop, na de brug, een vrachtwagen gekanteld te zijn en het kan wel de hele dag duren voordat er weer gereden wordt. Sommige wagens gaan via de rivierbedding die droog is maar wel vol sneeuw ligt. We vinden een toegang tot de rivierbedding en in zijn vierwiel aandrijving rijden we onder de brug door via de met grind en sneeuw bedekte rivierbedding. Aan de andere kant kunnen we weer op de weg komen en zo zijn we binnen het uur deze verkeersopstopping voorbij . De temperatuur is gedaald tot onder de nul graden en op de bergen ligt sneeuw. De weg is overigens droog en goed berijdbaar.
In Quetta vinden we snel het ons bekende Bloomstar Hotel. Hier hebben we op de heenweg ook overnacht. Met een riksha gaan we naar een gasvulstation waar we de gasfles laten vullen. Hebben we in ieder geval nog een fles gas in reserve!

Woensdag 6 februari zijn we al om 08.00 uur op weg. De auto start zonder problemen, terwijl het vannacht toch ruim 8 graden heeft gevroren. Maar als we door Quetta rijden begint de motor in te houden en aan de buitenrand van de stad staan we stil. Even later controleert Ton de brandstoffilters. Het grote filter is bedekt met parafine (een soort kaarsvet). Ondanks onze voorzorgen heeft de dieselolie toch gevlokt en nu zitten de filters dicht. We verwarmen de filters en ook de hoofdtank m.b.v. onze gasbarbeque. Even later start de auto maar na 100 meter staan we weer stil. Weer zit het filter vol parafine. We kopen nieuwe filters, maar weer slaat alles dicht. Het is al na de middag. We laten de camper naar een “garage” slepen. Deze controleert of het probleem in de brandstofpomp zit. Dit is niet het geval. Even later wordt het gedeelte vanaf de tank tot aan de filters schoongemaakt en verwarmt. De auto start weer en de motor blijft lopen. Het is al tegen de avond en we rijden terug naar het hotel. De auto sputtert nog even, maar loopt later normaal.
We overnachten weer bij het Bloomstar hotel. Een dag met tegenslag, terwijl we toch de auto “winterklaar” hadden gemaakt.

De volgende dag start de auto normaal terwijl het weer goed gevroren heeft in Quetta . Het eerste deel rijdt de auto goed, maar dan begint de motor weer in toeren te zakken. Ton probeert de motor draaiend te houden, zodat de brandstof, die nu echt winterhard is, goed door de filters kan stromen. En ja hoor, even later gaat het toerental omhoog en reageert de motor weer normaal. We gaan over de Lakh pas (1925 m) die nog steeds slecht te berijden is, al is een deel van de weg gereed gekomen. Daarna zakken we snel tot onder de 1000 meter en de buitentemperatuur stijgt tot 10 graden boven nul. Onderweg is er veel politiecontrole. In Dalbandin overnachten we bij het Governments Guesthouse, nadat we ons eerst bij het politieburo hebben gemeld. We lopen nog even door de dorpsstraat en kopen gebakken aardappelschijfjes in een krantje verpakt. Anneke heeft veel bekijks in haar westerse kleding en haar hoofddoek.

Vrijdag 8 februari rijden we naar Taftan aan de Pakistaanse/Iraanse grens. Tot aan Nok Kundi is de weg redelijk, maar daarna is het een smal en slecht stuk. We moeten zelfs half door het water en we komen ook stuifduinen tegen die de weg blokkeren. Even na de middag komen we Taftan binnen. Hier toppen we onze rechtervoorraadtank op met gesmokkelde Iraanse dieselolie. We parkeren onze camper bij het hotelletje vlak aan de grens. Tegen de avond komt nog een Duitse groep “overlanders”, met een Nederlands stel erbij. We maken een praatje met Anton en Ria, wisselen ervaringen uit en krijgen nog 2 flesjes met antivries voor de dieselolie. De groep gaat via India, Nepal naar China en Mongolie en zijn in totaal 9 maanden onderweg.

’s Morgens nemen we afscheid van de Duitse groep en geven de Nederlanders ons laatste Pakistaanse rupies en het chinese geld dat we in Tibet hebben gebruikt.
We staan al om 08.00 uur bij het Custom House om de uitvoerpapieren voor de camper te laten afstempelen. Maar deze ambtenaren beginnen pas om 09.00 uur. Onderwijl maken we een praatje met diverse chauffeurs en een chauffeur geeft Ton (voor niets) 2 blikken met Iraanse antivries voor de dieselolie. Het schijnt erg koud te zijn in Iran en deze antivries hebben we beslist nodig, anders verstoppen onze filters opnieuw.
Tegen eleven verschijnt de juiste ambtenaar en binnen 5 minuten is alles afgehandeld. Ook de paspoortcontrole verloopt snel en zo staan we aan de Iraanse zijde. Anneke doet alle formaliteiten. Hier zijn ze niet gewend dat de vrouw de leiding heeft. Het opent wel poorten want ze wordt snel en beleefd geholpen. Na een uur is alles geregeld en kunnen we verder. Tenminste als de jonge politieman mee kan rijden in onze camper als escorte. We hebben echter geen plaats en op de schoot van Anneke zitten is een groot taboe. Wij rijden toch verder omdat we maar een transitvisum voor 7 dagen hebben. De politieman houdt een burgerauto aan en zo begeleidt hij ons. Vlak voor Zahedan begeleidt een ander politieman ons en leidt ons dwars door de stad terwijl er een rondweg is. We worden boos en vertellen (?) het hem in het Engels maar hij begrijpt het niet. Zelfstandig vinden we de rondweg en stoppen bij een politie checkpoint. Hier spreekt Ton de wachtcommandant en doet zijn beklag over de manier van escoteren. Veel haalt het niet uit. Niemand spreekt een woord Engels. Diverse escortes begeleiden ons tot het dorpje Nos Ratabad. Hier kunnen we eindelijk dieselolie tanken en overnachten bij het politieburo.

De volgende dag krijgen we weer diverse escortes. Onderweg passeren we een benzinestation en een vriendelijke man loodst ons tussen de rijen wachtende vrachtwagens. We kunnen, na een half uur in de rij te hebben gestaan, een dieselolietank vullen. Het wachten duurt lang maar de dieselolieprijs is laag (1,3 cent/liter). Opgetopt rijden we verder en na de middag worden we niet meer begeleidt. De temperatuur is inmiddels gestegen naar 18 graden.
In Kerman hebben we problemen met het vinden van het hotel. Na ruim een uur zoeken komen we bij het Akhaven hotel, waar aan de achterzijde een ruime en stille parkeerplaats is. We nemen in het restaurant een (matige) maaltijd, al is de soep lekker en apart. We gaan vroeg naar bed, want morgen willen we in een ruk naar Shiraz rijden. Eigenlijk mogen we dat niet. We hebben een transitvisum voor 7 dagen en moeten dus richting Turkije rijden. Maar in Shiraz zou het mogelijk zijn om je transitvisum met nog eens 7 dagen te verlengen. Als dit kan, hebben we de gelegenheid de steden Shiraz en Esfahan te bezoeken en kunnen we de zuidelijke route naar Turkije nemen.

Ruim voor 07.00 uur zijn we al op pad. De weg naar Sirjan is snel gevonden. Onderweg passeren we een benzinestation. Er staan wel honderd vrachtwagens te wachten om te kunnen tanken. Wij willen ook graag de andere voorraadtank opgetopt hebben, want we weten dat dieselolie tanken in Iran soms problemen geeft. Na een uur komen we weer langs een benzinestation met lange rijen wachtende vrachtwagens. We passeren de rij. Goed dat we dat doen, want dit station heeft geen druppel dieselolie en wacht nog op bevoorrading. We rijden verder en in Sirjan zien we weer een benzinestation met rijen vrachtwagens. We houden ons van de domme en rijden via de “benzine”zijde naar de pomp. Daar kunnen we draaien en staan met onze goede zijde naast de dieselpomp. Men kijkt verbaast en lacht. Even later worden we snel volgetankt en hebben de rijen vrachtwagens letterlijk links laten liggen.
Vanaf Sirjan rijden we door een eentonig landschap. Om 12.00 uur stoppen we in een dorpje en doen onze inkopen. Even verderop is weer een benzinepomp die zowaar ook dieselolie heeft. Nu kunnen we rustig tanken en laten alle tanks volgooien. Voorlopig hebben we 240 liter aan boord en kunnen zo’n 1400 kilometer rijden. Dit geeft een rustig gevoel.
Na de middag wordt het landschap heuvelachtiger en moeten we soms flink klimmen. Beneden zien we een groot zoutmeer met er omheen een zoutwoestijn. Het witte landschap schittert in de zon. Nabij Shiraz zien we vele families picknicken in de bossen of langs het water. Vandaag is het de dag van de Revolutie en iedereen is vrij.
In Shiraz bezoeken we 2 hotels maar kunnen daar niet parkeren. Uiteindelijk komen we bij “Shiraz Tourist Inn”, die zowaar een soort camping heeft met een toiletgebouw met warme douches. We maken gelijk een afspraak met de receptie om morgen de visa te laten verlengen.

Dinsdag 12 februari zitten we al om half acht in de taxi die ons naar de vreemdelingenpolitie zal brengen. Jammergenoeg hebben we een verkeerd adres opgekregen. Gelukkig weet een persoon het juiste adres en na een half uur staan we voor het gebouw. We vragen verlenging aan bij de chef. Hij gelooft ons verhaal dat we naar Bandar Abbas (een havenplaats) wilden rijden, maar geen toestemming krijgen om naar Oman over te steken. Nu moeten we terug en via Turkije reizen. We krijgen verlenging voor een week, maar Anneke krijgt hem zover dat hij zelfs 10 dagen geeft. We betalen bij de bank het bedrag voor verlenging en na overhandiging van alle papieren hebben we om 10.00 uur onze paspoorten met een verlengd visum. Nu kunnen we rustig door Iran reizen en nog mooie plaatsen bezoeken.
We lopen naar het centrum van Shiraz en bezoeken de oude bazaar en de daarbij gelegen moskee. Het is jammer dat alles zo slecht is aangegeven en we lopen vele kilometers. Bij de nieuwe moskee worden we niet toegelaten omdat we geen moslim zijn. Vanuit de poort maken we foto’s. De binnenplaats ziet er prachtig uit, maar we mogen niet verder. Nee, er wordt ons zelfs dringend verzocht om weg te gaan.
Een beetje teleurgesteld komen we ’s avonds bij de camper aan. We hadden van Shiraz meer voorgesteld. Hopelijk wordt het de komende tijd interessanter.

’s Nachts horen we de regen op de camper tikken en bij het opstaan regent het nog steeds. Dit is de eerste lange regenbui sinds maanden. We willen nog de tombe van de beroemde Perzische dichter Hafez bezoeken. Maar als we daar aankomen, komt de regen met bakken uit de hemel en we besluiten door te rijden naar Persipolis.

Persipolis is een opgraving en is de hoofdstad van het Archaemeische Rijk geweest. De stad is vanaf 512 voor Christus door keizer Darius I gebouwd en later verder uitgebouwd.
Tegen de middag staan we op de parkeerplaats van Persipolis. Het regent nog steeds. Wat gaan we doen? We besluiten om onze regenpakken aan te doen. Maar waar hebben we die ook weer opgeborgen? We vinden ze en goed gekleed gaan we op pad. De toegangsprijs valt ons mee. Uit verhalen hoorden we dat het 5 of 10 $ kost, maar we betalen 5000 Rial = 50 cent. De regen wordt minder en zo maken we nog een mooie wandeling door dit terrein. Vooral de beelden en de bas-reliefs zijn prachtig. We overnachten in Persipolis bij een bewaakt park.

Als we wakker worden schijnt de zon gelukkig weer. Met een strakblauwe hemel en temperaturen rond de 10 graden. Het voelt heerlijk aan. Wij willen vandaag naar Esfahan, de mooiste stad in Iran. Het landschap is saai, maar we schieten snel op over de 4-baans autoweg. In Esfahan vinden we een mooie bewaakte parkeerplaats vlakbij de bezienswaardigheden. We lopen tegen de avond naar de rivier. Het is erg druk, want het is donderdag en dat betekent in Iran het aanvang van hun weekend.

Het regent als we opstaan. Dat is pech. Maar we realiseren ons ook dat het vandaag vrijdag is. Dan mogen de meeste moskeeen niet bezocht worden, omdat ze gebruikt worden voor het vrijdag gebed. We passen ons programma aan en bezoeken de Armeense wijk Jolfra. Hier staat een een kathedraal met binnen fresco’s op alle muren. Ook het bijbehorende museum geeft een goed beeld van de hier wonende Armeniers. De regen is opgehouden en een mager zonnetje verschijnt. We lopen later langs de rivier en bekijken de prachtige oude wandelbruggen. Onderweg nuttigen we een broodje en komen in gesprek met diverse iraanse mensen. Zij zijn jaloers op onze vrijheid!!

Zaterdag 16 februari denken we om 10 uur al door de stad te lopen. Maar de wekker heeft ons in de steek gelaten. Het blijkt pas half negen te zijn. De moskeeen zijn nog niet open en in de bazaar is men de winkeltjes nog aan het inruimen. Als een van de eerste bezoekers bekijken we de prachtige Eman moskee, bezoeken het Ali Quapa paleis en steken het grote Eman Khomenie (alle grote pleinen in Iran zijn naar hem vernoemd) over en bekijken de Lotfallah moskee. Prachtig mozaiekwerk in schitterende kleuren.
We lopen door de bazaar en bezoeken de grootste moskee van Iran, de Jameh (Vrijdag) moskee. Via de bazaar lopen we weer terug, eten een hapje en gaan terug naar de camper. Ruim 6 uur zijn we op stap geweest.
Als het donker wordt, gaan we weer terug naar het grote plein met de moskeeen. Deze zijn nu prachtig verlicht.

De volgende morgen verlaten we Esfahan. Het is rond de nul graden maar na een tijdje rijden stijgt de buitentemperatuur naar zo’n 6 graden boven nul.We moeten flink klimmen tot ruim 2500 meter. De bergen zijn bedekt met sneeuw maar de weg is sneeuwvrij en droog. We overnachten in het plaatsje Malayer bij een bewaakt overheidsgebouw. De politie komt 2 keer langs en controleert onze papieren. We mogen onder toeziend oog van de bewaker hier blijven staan.

Maandag 18 februari rijden we naar het stadje Hamadan. Daar bezoeken we de tombes van (de bijbelse) Ester en haar oom Mordechai die volgens overleveringen hier zijn begraven. We maken een wandeling door de stad. Het is een stad waar iedereen uit de omgeving zijn boodschappen doet en het is er ook lekker druk. Men kijkt verbaasd op als we daar rondlopen. In dit gedeelte van Iran is men buitenlandse bezoekers niet gewend. We worden vaak staande gehouden en altijd vraagt men waar we vandaan komen.
’s Middags rijden we door naar Ali Sadr. Daar zijn mooie druipsteengrotten. Met nog een stel krijgen we per bootje een rondvaart door de grotten. Leuk, maar niet spectaculair. Wij vinden de grotten van Han mooier! We overnachten op het terrein van het vakantiecomplex dat bij de grotten behoort. ’s Avonds begint het flink te waaien en het regent/hagelt af en toe. Tijd om lekker de verwarming aan te zetten.

Van Ali Sadr rijden we de volgende dag naar het plaatsje Saqqez. Onderweg zien we veel sneeuw, maar de wegen zijn schoon. In Saqqez vinden we een beschut plekje achter een oud benzinestation. Het is rond het vriespunt en ’s avonds gaat het sneeuwen.

Als we ’s morgens wakker worden ligt er een laagje sneeuw en het is min 4 graden als we op weg gaan. We moeten een omweg maken omdat de brug naar Mahabad afgesloten is i.v.m. reparatie. In Orumiyeh lopen we voor de laatse keer van deze reis over een Iraanse bazaar en doen wat inkopen. Dan rijden we door naar de Iraans/Turkse grens. We moeten flink klimmen en rijden door een prachtig sneeuwlandschap. Tegen vijven komen we bij de grens aan en mogen op het Iraanse douaneterrein overnachten. We nemen koffie met een onderweg gekocht gebakje. Morgen zien we wel hoe de douaneformaliteiten aan de Iraanse- en de Turkse zijde verlopen.

Naschrift;
De reis door Pakistan en Iran is zonder problemen verlopen. In India hadden we al zwart-witte nummerplaten op de auto aangebracht en de NL sticker verwijdert. Op deze manier was het niet meteen duidelijk dat er een Nederlandse auto reed. Wel was er in Pakistan veel polite en militair overwicht zichtbaar. De verwachte escorte van de politie hebben we, op een klein gedeelte na, niet gekregen.
In Iran hebben we alleen het eerste gedeelte tot aan Bam een politie escorte gehad. Van enige dreiging of gevaar is niets gebleken, al hadden de ambassades dit ons wel gemeld. Nee, de Iranezen zijn zeer vriendelijk en vooral nieuwsgierig.