Van Ankara naar de Iraanse grens.

Voor foto’s van de reis; http://www.mijnalbum.nl/Album=ZTI6BOUU

Voor foto’s bouw camper; http://www.mijnalbum.nl/Album=LWJJEHPM

Het is vandaag donderdag 23 augustus. We hebben rustig kunnen overnachten op het parkeerterrein tussen de flats in Ankara. Vandaag gaan we proberen onze visa te krijgen. Met hulp van de politie weten we het juiste busje aan te houden die ons in de buurt van de Iraanse ambassade brengt. Voor de ambassade “verkleedt” Anneke zich als moslima. We worden snel geholpen. Als we een toeristenvisum willen hebben, moet de aanvraag naar Iran gestuurd worden en dat kost 10 dagen. Wel kunnen ze een transitvisum voor een week geven. Wij proberen uit te leggen dat onze camper niet zo snel gaat en in een week de afstand naar de Pakistaanse grens niet kunnen overbruggen. Uiteindelijk wil men een 10 daagse transitvisum afgeven die dan morgen kan worden afgehaald. We stemmen in met het aanbod en geven onze paspoorten met de bijbehorende formulieren en pasfoto’s af. Maar dan moeten wij de kosten voor de visa vooraf bij een bank betalen. Gelukkig hadden Ard en Susan die op wereldreis zijn dit ons per Email uitgelegd. Nadat we de bankoverschrijving aan de Iraanse ambassade hadden overlegd, beloofde de ambassade dat morgen om half negen onze paspoorten klaar zullen liggen.
Omdat we onze paspoorten af hebben gegeven, kunnen we niet de visa voor India aanvragen. Dat zullen we morgen moeten doen.

Wij gaan Ankara verder bekijken. Bij McDonalds waar we een kop koffie nemen, biedt een dame ons een lift aan naar de Koyatepe moskee. Dit is een van de grootste moskee’s in Turkije met een groot winkelcentrum en een parkeergarage eronder. Anneke krijgt bij het verlaten een complimentje van een oude heer omdat ze zo netjes gekleed de moskee ingaat.

Daarna gaan we lopend naar de binnenstad, bekijken diverse winkeltjes en nemen de metro. We willen het Atatürk mausoleum bezoeken. Het is bloedheet en onderweg kopen we regelmatig flesjes water om onze dorst te lessen.
Het mausoleum is een groot museum waar het leven van Atatürk, de stichter van het moderne Turkije, wordt uitgebeeld.
Moe en voldaan komen we weer bij de camper.

De volgende morgen zijn we om half negen op de Iraanse ambassade. Natuurlijk liggen de paspoorten niet klaar en die van Anneke is weg. Het blijkt dat het paspoort nog op de balie ligt. M.a.w. men heeft gisteren niks gedaan. Uiteindelijk krijgen we tegen tienen onze paspoorten met visa. Anneke haar visum is verkeerd ingevuld en het visum moet worden aangepast.
We nemen een taxi naar de ambassade van India. De beambte ontvangt ons vriendelijk. Ton moet aantonen dat hij over voldoende geldmiddelen beschikt. Gelukkig hebben we in Nederland een copie van een bankafschrift meegenomen (bedankt Ard en Susan voor deze informatie)! Het visum kan morgen (vrijdag) gereed zijn als de Indiase ambassade in Den Haag de nodige (?) informatie verstrekt. Anders is het volgende week donderdag pas gereed want na het weekend hebben ze in India 2 feestdagen en de ambassades zijn gesloten.

We besteden de middag door naar een speciaal park in het centrum te gaan. Er is daar een soort pretpark. Maar het valt letterlijk vies tegen. De vijver waarin de waterfietsen zijn te huren, liggen nu op het droge. Het watertekort in Ankara is hier goed zichtbaar. We lopen al zwetend naar de bazaar hier vlak in de buurt. Anneke wil nog een degelijke tuniek hebben voor Iran. We vinden na lang zoeken iets maar het past niet. Wij gaan met de bus terug naar de camper.

De volgende ochtend gaan we het internetcafe opzoeken en proberen onze geselecteerde foto’s bij het vorige verslag te voegen. Na wat gezweet, lukt het ons de foto’s toe te voegen. (zie de link bovenaan het verslag).
’s Middags gaan we naar de Indiase ambassade. Wij zijn te vroeg maar de beambte wordt toch opgeroepen. Hij deelt ons mee dat tot zijn spijt Den Haag niet heeft gereageerd. Volgende week donderdag is onze visa pas gereed.
Omdat wij nog 5 dagen moeten wachten en Ankara bloedheet is, besluiten we richting Zwarte Zee te rijden. De volgende dag, het is zaterdag, komen wij bij het strand in Bozköy aan. Natuurlijk is het er druk maar er wordt toch een plaatsje voor onze camper vrijgemaakt. Vanavond als de meute is vertrokken, kunnen wij de camper wel bij het strand zetten.
We nemen een duik in de Zwarte Zee. Het water is heerlijk van temperatuur en niet zo zout.
’s Avonds parkeren w onze camper echt tegen het strand aan. Hier kunnen we best een paar dagen vertoeven.
De volgende morgen begint Anneke met een duik in de Zwarte Zee. We luieren, zwemmen veel en relaxen. Van een Turks echtpaar krijgen we gekookte aardappels en komkommers. Anneke maakt er een voortreffelijke eenpansgerecht van.

De volgende dag hebben we het strand bijna voor onszelf. Er zijn nog een paar gezinnen die in gammele tentjes hier hun vakantie doorbrengen. Er is een eettentje en je kunt hier heerlijke gösleme (kaaspannekoeken ter grote van een karrewiel) kopen. Ook dat proberen we uit.
De tijd vliegt om en woensdag zijn we al weer op weg naar Ankara.

Donderdagmiddag zijn we te vroeg op de ambassade. Als we binnenkomen, kijkt de receptioniste ons opgewekt aan en toont onze paspoorten. Alles is al gereed.
Omdat het 16.00 uur is besluiten we om direkt Ankara te verlaten. Voor ons hoeft deze drukke en hete stad niet meer.
We overnachten in een klein dorpje en alle koeien van dit dorp passeren onze camper op weg naar de stal.

Wij rijden door een eentonig steppe landschap en zaterdag 1 september komen we aan bij de berg Nemrut Dagi. Dit heeft heel wat voeten in de aarde. De weg er naar toe is steil en vooral bochtig. Het koelwater loopt tegen zijn maximum temperatuur aan. Wij gaan in zijn lage bak (hoog toerental en lage snelheid) en kruipen met een snelheid van 3-5 km/uur tegen de berg op met goede temperaturen.
Als we boven op het parkeerterrein aankomen, staat onze camper zo’n 15 graden scheef.
Een paar stenen voor de wielen en wij gaan lopend nnar de top. Daar ligt de grafheuvel van koning Antochius I op 2150 meter hoogte. Hij is omgeven door manshoge hoofden, die nu door aardbevingen op de grond liggen. Deze koning wist zijn plekje goed uit te kiezen, want hij kijkt uit over Mesopotamie en de Anatolische hoogvlakte.
Wij blijven op de berg om van de zonsondergang te genieten. Als we terugkomen op de parkeerplaats mogen wij van de parkwachter onze camper naast het restaurant op een wat vlakker stukje parkeren. Op zo’n 2100 meter hoogte hebben we een rustige nacht. Wel worden we vroeg wakker door de bussen die de toeristen naar de top brengen om de zonsopkomst mee te maken. Wij doen dat vanuit de camper.

Het is zondag 2 september. Wij vervolgen onze tocht naar het Van meer. Maar eerst moeten wij de oversteek over de Atatürk stuwmeer met een veerboot maken. Wij staan al om negen uur bij de steiger maar de boot vertrekt pas om half elf. We drinken koffie, bekijken het vissen aan de steiger en zo vliegt de tijd voorbij. Met veel passen en meten worden we op de veerboot geparkeerd. De overtocht duurt 20 minuten.
Daarna rijden we weer door een dor landschap verder. In de middag gaan we door een lange kloof. Hier is het fijn rijden al is toch heuvelig.
Na wat zoeken vinden we een plekje achter een stel flats in het plaatsje Bitlis. Er is een parkje en een voetbalveldje. ’s Avonds krijgen we thee aangeboden door iemand die in een van de flats woont. Diverse bewoners komen er bij, maar niemand spreekt Engels of Duits. Toch is het gezellig, vooral als we de foto’s van de kinderen en kleinkinderen laten zien.

De volgende morgen rijden we naar Tatvan. Ton wil zijn remmen na laten kijken want na het monteren van de nieuwe verdeelbak heeft de linkerachterrem aangelopen. Bij een kleine garage wordt alles keurig uitgevoerd. Voor de kosten moet je het niet laten. Het kost ons 20 Lira (10 Euro) inclusief de weer verplichte thee.
In Tatvan probeert Anneke nog een tuniek te kopen, maar het lukt ook hier niet. We rijden door naar het grote Van meer. Aan een strandje parkeren we vroeg in de middag de camper en gaan zwemmen.
We willen hier overnachten, maar worden weggejaagd door duizenden kleine vliegbeestjes. Ze komen via de ventilator boven het bed naar binnen. In het donker verlaten we het strand en vinden even verderop een parkeerterrein waar bussen uit Iran een stop houden. Na het wegjagen en wegpoetsen van alle vliegende ondieren kruipen we in ons bed.

De volgende dag rijden we verder langs het Van meer op weg naar onze laatste stop in Turkije. Onderweg worden we door een militaire post aangehouden en gecontroleerd. We rijden immers in het Koerdisch gebied.
Na een lange klim zitten we op ruim 2600 meter. Plotseling duikt de berg Ararat op als we de hoek omdraaien. Imposant en de top vol met sneeuw. Even na de middag komen we op de camping in Dogubayazit aan. We hadden een of meer “overlanders” verwacht, maar we staan tot nu toe alleen.
’s Avonds is er een optreden van een Turkse zanger in het restaurant van de camping. Wij schuiven aan in het restaurant en bekijken hoe de voornamelijk uit mannen bestaande bezoekers genieten van de zang en dansen in groepen op de muziek.Van alcohol is men hier ook niet vies, gezien de vele flessen raki die worden rondgebracht. Wij houden het op een turks biertje.

Wij bezoeken de volgende dag het paleis van de Isha Pasha. Het ligt vlak achter de camping en is mooi gerestaureerd. De rest van de dag bezoeken wij het plaatsje Dogubayazit om nog wat inkopen te doen en zoeken een internetcafe op.

Donderdag of vrijdag (6/7 september) willen wij Iran binnenrijden. Wij hebben 10 dagen de tijd om de Pakistaanse grens te bereiken en dat is zonder veel gehaast mogelijk. We zullen niet uit Iran opbellen al blijft noodzakelijk telefonisch contact mogelijk. Ons volgende verslag zal wel uit Pakistan komen.
Veel leesplezier en bedankt voor alle lieve en leuke mededelingen die wij op onze website hebben gelezen.